Marzenia, pszczoły i miód albo miód, pszczoły i spełnione marzenia

To była ostatnia niedziela września. Pogoda od samego rana wywoływała uśmiech na twarzy i obietnicę oczekiwanego popołudnia. Umówiona byłam na 15, mając nadzieję, że pogoda nadal będzie łaskawa. I była. Spokój leniwie pełzał po nabrzmiałym od słońca asfalcie. Po obu stronach drogi co kilkadziesiąt metrów mijałam samochody, których właściciele poszukiwali grzybów. Jechałam w miejsce znane (bo kiedyś mieszkałam bardzo blisko) zobaczyć coś, co od bardzo dawna było w sferze moich marzeń. Po 30 minutach byłyśmy na miejscu. Bo wzięłam Mamę, wielką Miłośniczkę Miodów.

Borne Sulinowo. Już w mieście powietrze pachniało latem i lasem. Gdzieniegdzie wózki z dzieciaczkami, rower jeden, drugi…, eleganckie niedzielne starsze panie na spacerze, nieśpieszna kawa w barze przy ulicy. Było cicho… i pięknie.

Pan Grzegorz już na nas czekał. Poznałyśmy tez jego żonę i wnuczkę o jakże wdzięcznym i stosownym jak na dziadka pszczelarza przystało imieniu Maja:)

Zabrał nas do swojej pasieki, do swoich pszczół, o których zobaczeniu marzyłam od dawna. Pojechaliśmy za miasto. W cieniu wysokich świerków i dorodnych sosen w stały kolorowe ule. Miejsce pachniało wrzosem i mchem, a czas tutaj delikatnie zwalniał... Przynajmniej jeśli chodzi o pszczoły. W miejsce ogrodzone, swoistą zimową rezydencję pszczół, bo dla nich ten czas właśnie nadchodzi. Teraz jest czas odpoczynku i rekonwalescencji, czas ewentualnego leczenia. Czas obniżania temperatury i odrętwienia, bo pszczoły zimą niewiele jedzą i nie robią zapasów (w przeciwieństwie do os).

Najpierw w oddali zobaczyłyśmy tajemniczy cygański wóz, w którym piętrzyły się zużyte ramki i cudowny stary słomiany ul, który właściwie mógłby stać w moim ogrodzie. Choćby dla dekoracji, taki wydał mi się piękny. W przyszłości stanie pod domem Pana Grzegorza.

A później, bardziej na prawo dwa długie kolorowe rzędy uli. I wszechobecne pszczoły, które na zdjęciach są tylko małymi białymi punkcikami.

Przypomniała mi się w tym momencie bardzo dawna wizyta w Pustelni św. Jana z Dukli, gdzie nasz przewodnik, oprowadzając nas po pustelni, mówił “O, a tam on miał ule…”. Przy czym wszystkie trzy jak tam byłyśmy (bo byłam z przyjaciółkami) zapytałyśmy: “Jaką Ulę…???”. Do dziś się z tego śmiejemy…

Następnie był ul, zrobiony ze starej, ruskiej skrzyni na amunicję. Kolejna atrakcja i swego rodzaju zabytek, bo, jakby nie patrzeć, znajdujemy się na terenie byłego miasteczka rosyjskiego.

Dalej spacer po całej pasiece w rozsądnej odległości od uli, aby nie zdenerwować pszczół. Oglądałyśmy ule współczesne i takie starsze, drewniane, pod których urokiem pozostaję do dziś… ponad 50 uli w jednym miejscu. Ponad 50 rodzin pszczelich w ulach. Ile pszczół…? Nie sposób policzyć…A wiadomość, że może to być nawet 40 tysięcy jest niemożliwa do wyobrażenia… Ruchliwość niektórych była niesamowita, choć to podobno nic…, co zatem musi się dziać latem…?

Podchodziłam dosyć blisko, bo byłam chroniona prze bluzę i kapelusz z siatką. Widziałam pszczoły samotne…, albo śpiące…;)

I te bardzo zajęte rozmową… A może to była randka…? A jeśli naradzały się czy mnie ukąsić, bo może jestem zagrożeniem dla ula, czy jednak oszczędzić, bo nie czują lęku…, poza tym, w tym kapeluszu z dużym rondem wyglądam znajomo…;)

Mogłam dowiedzieć się, że pszczoły piją (nie miałam pojęcia…) i i zobaczyć jak pochylają się nad poidełkiem…

Pan Grzegorz więcej rozmawiał z moją mamą, a mi cierpliwie odpowiadał nawet na te najbanalniejsze z pytań, choć przyznam, że bardziej chłonęłam przestrzeń, zapach, pszczoły, las i kolory. Swoistą wyjątkowość tego miejsca.

Jak dobry jest miód i jakie cudowne właściwości posiada dobrze wiem, a jak nie wiem to doczytam. Chciałam zobaczyć ule, domy pszczół, a właściwie ogromne miejsca produkcyjne, w których powstają niewiarygodne ilości tego przysmaku. Chciałam “dotknąć” tego mikroświata, chciałam zobaczyć na własne oczy pszczelarza w jego pasiece, a nie tylko takiego, który stoi za ladą na jarmarku i sprzedaje słoiczki wypełnione bursztynem. Dowiedziałam się, że w ulu żyje ogromna ilość pszczół. Królowa zwyczajowo jest tylko jedna, a jej zadaniem jest wyłącznie składanie jajeczek, a więc „wytwarzanie” nowych pokoleń pszczół, które będą pracowały produkując miód. Oprócz królowej i robotnic, w ulu znajdują się również trutnie, których wdzięcznym zadaniem jest zapładniania młodych królowych.

Usłyszałam, że pszczoły mogą pokonać nawet 10 kilometrów, by zdobyć nektar i przynieść go do ula. Po dostarczeniu go, robotnice trawią częściowo miód, by następnie umieścić go w plastrach. Nie jest to jeszcze właściwy miód, gdyż zawiera zbyt dużo wody. Aby stał się produktem końcowym, który znamy i lubimy, musi zostać osuszony trzepotem pszczelich skrzydełek. Plaster osuszony zostaje zaklejony woskiem, wykorzystywanym w późniejszym procesie do produkcji świec.

Nasze spotkanie odbywało się w niedzielę, więc nie mogłam zobaczyć wszystkiego. Zresztą, to był czas kiedy pszczoły przygotowywały się do odpoczynku. Zobaczyłam wyjmowanie ramek z plastrami wosku (wyjmuje się je wówczas, gdy miód jest gotowy). Dowiedziałam się, że wosku trzeba sie pozbyć, a plastry umieścić w specjalnej wirówce (u pana Grzegorza zrobionej z pralki wirnikowej), której siła odśrodkowa “wydobędzie” z nich miód. Jeszcze tylko dokładna filtracja i dostajemy gotowy produkt do spożycia. Płynne, słodkie złoto, które może zastąpić cukier, złoto cudownie smakujące w świątecznych wypiekach, albo po prostu wyjadane palcem ze słoika - co mi się dosyć często zdarza przy świeżym miodzie:).

Pan Grzegorz zajmuje się pszczołami od 20 lat, pasiekę przejął po ojcu. Jego pszczoły wytwarzają m.in. miody wrzosowe – jak dla mnie bardzo wyjątkowe. Choć w tym roku bez typowej dla nich galaretki, gdyż większość tegorocznego wrzosu wymarzła. A musicie wiedzieć, że wrzosowiska, z których korzystają m.in. jego pszczoły są największymi w Polsce i jednymi z największych w Europie – to Wrzosowiska Kłomińskie, a miód wrzosowy jest najbardziej poszukiwanym miodem nektarowym. Spod jego rąk wychodzi też miód gryczany, drugi w kolejności mój ulubiony miód, a także miód lipowy, faceliowy (o którym pisałam tutaj), akacjowy, wielokwiatowy i rzepakowy. Pan Grzegorz prowadzi bezpośrednią sprzedaż z domu, spotkać go można na festynach, dożynkach i targowisku, które odbywa się w Bornym Sulinowie w soboty w środy.

Do domu przywiozłyśmy energię, która przyda się na zimowe chłody. Jedną w postaci zdjęć i cudownej na nich pogody oraz spokoju Pana Pszczelarza, a drugą zamkniętą w kolorowych w słoikach. Ja zakupiłam kilka woreczków pyłku pszczelego - też cudownego skądinąd produktu - i miody widoczne na zdjęciu, a moja mama dokładnie takie same. Wzięła też kilka słoików dla znajomych, którzy sobie “zamówili” to złoto.

Zatem zobaczyłam i zachwyciłam się, a pod urokiem pasieki pana Grzegorza Kapłona pozostaję do dziś… Lubię kiedy ktoś z pasją opowiada o tym co robi i lubi.

Mistrz Pszczelarski
M.G. Kapłon
ul. Bolesława Chrobrego 29B/1
78-449 Borne Sulinowo
tel. 784123999

Osobom starszym i chorym na terenie miasta oraz pobliskich miejscowości DOWÓZ GRATIS.