Sezon ogrodowy 2012 czas zacząć!

Temperatury i ilość warstw, które nadal nosimy na sobie, nie zachęcają do zbytniej frywolności w ubiorze, ale choć nocą deszcz, a nad ranem zamglenia, to wiosna co raz bliżej. Naprawdę! Leszczyna wypina brzuszki a przebiśniegi i krokusy wznoszą swe płatki ku niebu oczekując słońca. Ten i ów myśli balkonowe “kikutki” kwiatów uprzątnąć po zimie, choć wyściubienie nosa na balkon, ba…, nawet całej postaci, jest jednak wyczynem nie lada śmiałym. Są tacy, którzy już odwiedzają centra ogrodnicze, albo małe przytulne kwiaciarnie, w poszukiwaniu odpowiednich donic na taras, marzą o chrupiącej długiej rzodkiewce, kupują marchewkę i sałatę, szukają nasionek maciejki, co w maju tak pięknie pachnie. Są tacy, którym na parapetach pomidory niebawem zaczną kiełkować – do nich wiosna zawsze przychodzi jakby wcześniej. Znam też Takich, którzy dwanaście rodzajów sałaty w szklarni posiali… (już się wpraszałam na plewienie i degustację:)). Zatem i na nas czas. Jedziemy do szklarni. Do szklarni, w której na pewno będą nowalijki, a później pomidory i papryka, tak, jak w zeszłym roku… A, że w deszcz…? Przecież z cukru nie jesteśmy, a w szklarni nie pada:). Glebę trzeba przygotować na godne Wiosny przyjęcie!

Już przy furtce przywitały nas dwie pary zielonych oczu. Bezimienni podopieczni dziadka – mama z Młodym:), albą Młodą… Muszę przyznać, że płeć w tym wypadku nie ma dla mnie znaczenia. Biegały, zaczepiały i mruczały a czasem bawiły się tak, jakby to była walka na śmierć i życie.

Ale zabawy tylko odrobinka, bo naszym celem szklarnia. Zatem bierzemy podstawowy sprzęt i do pracy! Gumowce nie jak z żurnala, ale pasują do… rękawiczek;)

Cała przestrzeń podwójnej szklarni, tym razem wypełnionej żytem, dla nas. Jedna łopata twoja, jedna moja – jedna męska (wiadomo komu się dostała?), jedna damska, jedna połowa twoja, jedna moja…

Podczas kopania, ziemia wilgotna i tłusta wydawała odgłosy jakby westchnienia… Swego rodzaju ulgi…, że wreszcie odetchnąć może świeżym powietrzem. Dobrze to obie słyszałyśmy… Plask z westchnięciem… Tego nie da się opisać, to trzeba usłyszeć i wtedy uwierzyć, bo ziemia żyje…! Tak, jak i my podczas tej pracy, bo w tym przypadku praca rzeczywiście daje wolność, rozszerza serce, rysuje uśmiech na buziaku i dodaje sił!

Z zegarkiem w ręku 45 minut:). Dobre jesteśmy prawda? Nawet Koty, które pilnowały naszych poczynań, były z nas zadowolone;). Jak będzie wyglądała szklarnia później, możecie sobie tylko wyobrazić – ja już skaczę z radości!

Dziadek też, bo to nasze kopanie i jemu nowe siły przynosi:). Z tej radości - i naszej i jego - kawa ot tak i spotkanie przy cieście. Dziadek, Pani Teresa (moja przybrana babcia), Mama, ja i jej ciasto (jedno z kilku, które lubię najbardziej – pokażę je za jakiś czas). Rozmowy razem, później w “podgrupach”. I chociaż dziadek odpowiadając na pytanie o zdrowie śmieje się mówiąc “Baranku Boży coraz gorzy…”, to wiem, że lubi dobrze wykonaną pracę, bo sam zawsze starał się być dokładny.

W trakcie pracy słyszałyśmy klangor żurawi, które już powróciły. Choć radio podawało, że tylko na Suwalszczyźnie, u nas też są. Całe stada. Chodzą po sąsiednim polu po kukurydzianym i ziaren szukają. Możecie sobie wyobrazić, że pogadałam sobie z nimi? Serio. Ja uuuuu…!!! , one uuuu…!!! Ja na to uuuu…!!! – tak jak trąbka, one tak samo, ja następnie UUUU…!!! - takie jak puzon, one NIC… No to ja znowu wcześniejsze dosyć cienkie uuuu…, na to podobna jak wcześniej odpowiedź żurawi. I tak moglibyśmy jeszcze długo, ale zimno. Całkiem fajna ta nasza rozmowa, ale… nawet nie wiem o czym…;). Mama uśmiała się z nas, a może tylko… ze mnie;).

I tak przyjemnie mijał nam sobotni, deszczowy czas. Niedziela natomiast wstała wietrzna ale niezwykle słoneczna. Dorzuciłyśmy do niej jeszcze jedną pogawędkę z żurawiami ( ja dorzuciłam, mama znów miała ze mnie ubaw:)) i spacer po niszczejącym majątku w Kucharowie, szczerze przeklinając tych, którzy 15 lat temu nie chcieli tego sprzedać, a wtedy nadawało się jeszcze do remontu.

Pokazałam też mamie gdzie w zeszłym roku jesień spotkałam. Już wiemy, że na tych polach powstanie sad, albo jakieś gospodarstwo ogrodnicze, chociaż…mały domek pasowałby tu idealnie, prawda?

Niedzielę zakończyłyśmy już we trzy (razem z moją siostrą) kawą na słonecznym balkonie. Dwadzieścia stopni zobowiązuje, prawda? I tyle.

Cieszę się takimi intensywnymi weekendami – dają energie na dłuższy czas i ochotę na kolejną pracę, może już w ogrodzie:).

Przepis na ciasto wkrótce! Tymczasem!

p.s. Ciekawe kto dotarł aż do końca….? I czy w ogóle Ktoś…???