Pomidorowe reminiscencje i tarta pomidorowo cebulowa na początek września

Wrzesień wrześniem, a pomidory sierpniowe nie mogą się doczekać publikacji.

Mam wielka słabość do pomidorów. Od kilku lat późną jesienią poszukuję nasionek różnych odmian, które później stają się m.in. prezentem urodzinowym dla mojej mamy. W tym roku po raz kolejny podarowałam jej kilka paczuszek. W rezultacie, jeśli wziąć pod uwagę tylko te bardziej “egzotyczne” odmiany, zachwycaliśmy się pomidorami tygrysimi Tigirella (takimi jak moje KLIK), małymi żółtymi Ola Polka, którą zobaczycie niżej oraz nowością, którą były w sumie znane ze sklepów pomidory San Marzano, które dojrzewały na słońcu (a czasem w deszczu, wiadomo). Ta odmiana polecana jest na przetwory, a pasuje do tart wytrawnych, bo jest mięsista i ma bardzo jędrny miąższ. Zupełną nowością były dla nas czarne pomidory San Black, które dojrzewając najpierw są zielone jak każde inne, później stają się czarne, aby ostatecznie stać się czerwonymi z prześwitami czarnego. Zobaczycie je niżej na zdjęciach. Zachwycające.

Kiedy pomidory wschodzą, okazuje się, że nie wszystkie nasionka są pełne i nie zawsze z każdego wyrośnie roślinka, ale po całych tych ceregielach z sianiem, doglądaniem i oczekiwaniem, najbardziej emocjonujący jest początek owocowania. Dobrze, że nie mieszkam w tym samym mieście, co moja mama, bo pewnie od początku lata codziennie biegałabym zobaczyć co tam słychać w szklarni, czy w ogrodzie. Od marca mama relacjonuje mi co wzeszło, a co nie i jak się pomidory mają. Kiedy pomidory zostają wysadzone do szklarni i do ogrodu, zaczyna się intensywniejsze ich doglądanie. Jak tylko mogę, przyjeżdżam, mniej więcej w odstępach dwutygodniowych, plewię, jeśli jest potrzeba, i podlewam moje ukochane pomidory. Wiem, że to kropla pomocy w stosunku do tego co robi moja mam, ale mogę jej pomóc tylko odrobinę. Kiedy pierwsze, drugie i trzecie owoce pomidorów stają się oczywistością, zakładam roboczą koszulę z długim rękawem, aby liście nie zabarwiły mnie na zielono i delikatnie obrywając pomidory razem z szypułkami wkładam do przygotowanych pojemników. Wracam później szczęśliwa z aromatycznymi skrzyneczkami pełnymi pomidorowych kolorów. W oczywisty sposób moja mama nie stosuje żadnej chemii. Jej sprzymierzeńcami są gnojówka (jakkolwiek brzydko to brzmi) z pokrzyw i napar z czosnku.

Poniżej kilka sierpniowych wspomnień:



W tym roku najbardziej przypadły mi do gustu i smaku te poniższe pomidory mocno żebrowane (czy pomarszczone, jak wolicie), ale nie wiem jaka to odmiana, bo kupiłam pomidory sakiewki (w kształcie sakiewki), a wzeszło i zaowocowało coś takiego. I dobrze.



Pomidory jem cały sierpień i wchodzę z nimi we wrzesień. Jem je codziennie i z każdą kolejną odmianą nie mogę się przestać zachwycać. Jedne słodsze, inne lekko kwaśne. Na jednych skórka grubsza, na innych odchodzi już podczas krojenia. Robię zupy, tarty i najczęściej sałatki w jak najprostszej postaci, które zabieram do pracy (a tam :”mogę…?, “mogę…?”, “a ja też mogę…?”).

Ostatnio upiekłam z nimi tarty pomidorowe znów na bazie moje tarty cebulowej. Jedna była na spodzie pszennym, czyli z normalną mąką, druga na mieszance bezglutenowej. Tak, jak bezglutenowa mąka zadowala mnie wypiekach słodkich, tak tutaj polecam ją tylko tym, którzy chcą spróbować jak smakuje oraz oczywiście tym, którzy muszą jadać bezglutenowo. Mi smakowały obie wersje (choć pszenna lepsza, a bezglutenowa lepsza na zimno),  większość też wybrała klasykę.
Tarta pszenna to chrupiący maślany spód i słodycz cebuli komponujący się z kwaskowatością pomidorów. Tarta bezglutenowa podobnie, choć spód troszkę piaskowy i lekko gorzkawy.
Do lekko ostudzonej tarty lampka chłodnego białego wina, albo cydru. Polecam!




Tarta pomidorowo-cebulowa 
forma okrągła22-23cm
 
5-6-7 pomidorów

Ciasto:
100g masła
200g mąki pszennej
1 jajko
duża szczypta soli
Zagnieć, wylep nim blaszkę, włóż do lodówki na pół godz. Wyjmij, wyłóż papierem, wysyp fasolą (a jak kto bogaty z domu, groszkami ceramicznymi ). Wstaw do piekarnika nagrzanego do 180°C i piecz 10-12 min.

Wersja ciasta bezglutenowego:
220g maki bezglutenowej z mieszanki mąk (mieszanka jaglanej, tapioki i maki ryżowej – zmieszałam po 1 kilogramie każdej z tych mąk i z uzyskanej mieszanki odważyłam 220g)
100g masła
1 jajko
1 płaska łyżeczka soli
Ciasto piecz jak wyżej.

Cebula:
300g obranej cebuli
czubata łyżka masła
1/3 szkl. białego wina
3 porządne szczypty soli
Cebule pokrój drobno, podsmaż na rozgrzanym maśle, dodaj sól i wino. Mieszaj aż cebula zmięknie i stanie się słodka.Wyłóż ja na podpieczony spód tarty.

Wypełnienie:
2 jajka
3/4 szkl. mleka skondensowanego 7% (w puszkach Kaufland), albo śmietana 36%
sól, pieprz do smaku
Wszystkie składniki wymieszaj i odstaw. Najpierw ułóż na cebuli plastry pomidorów, później ostrożnie wylej mleczno-jajeczną mieszankę na tartę i wstaw do piekarnika (180°C) na 20 min.

Lekko ostudź.
Krój i podawaj z wdziękiem i radością.
Smaczne w wersji ciepłej i zimnej.