La Petite France de Cracovie

Kraków przywitał mnie przepięknym ciepłym światłem, które malowało uśmiechnięte rumieńce na wszystkich dostępnych płaszczyznach i fakturach tego historycznego miasta. Brało w posiadanie najmniejsze nawet zakamarki po stronie wschodniej. Była siódma rano, a ja z moim siwo-czerwonym plecakiem wytoczyłam się z wagonu sypialnego. Razem z tłumem podążałam w kierunku miasta. Sprzedawcy precli i lemoniady już dawno zdążyli wyłożyć towar, i każdym nowym składem liczyli na zysk, ale niewyspani osobnicy, z twarzami cokolwiek wczorajszymi jeszcze, nawet nie byli łaskawi zaszczycić ich swoim spojrzeniem. Ot, jeden czy drugi sięgnął do kieszeni.

Ulice wciąż jeszcze spały i tylko w okolicy dworca był większy ruch. Cieszyłam się wyjątkową jak na listopad temperaturą i podążałam za słońcem, które swoje pocałunki zostawiało na wszystkim, co napotkało. A, że robiło to z takim wdziękiem, to nie mogłam się i napatrzeć i nacieszyć. I chodziłam tak sobie po cichu, po wielkiemu cichu i szłam sobie ku miastu na zwiadu…

Na rogu św. Tomasza i Szpitalnej Siostry Kanoniczki wyśpiewywały godzinki do Najświętszej Maryi Panny, na Starym Rynku sprzedawcy kwiatów napełniali wazony wodą, ustawiali kwiaty, rozmawiali i pili kawę przyniesioną w termosach. W tym momencie pomyślałam, że chciałabym się choć na dzień z nimi zamienić. Pić tę niespieszna kawę, oglądać co rusz nowe twarze i cieszyć się jesiennymi kolorami kwiatów. Zaczynała się sobota.

Po niecałej niespiesznej godzinie, po kontemplacji zwyczajnego-niezwyczajnego światła skierowałam się w miejsce znane tylko z opowieści Mimi. Wiedziałam, że tam chcę zjeść śniadanie. Wiedziałam już, że czynne jest od ósmej, gdyż kiedy o 7.30 próbowałam sforsować drzwi tego niepozornego lokalu, właściciel (zdaje się) wsiadający do małej furgonetki poinformował mnie, z delikatnym francuskim akcentem, że zaprasza od 8.

Bez mapy w ręku, bo już czułam się jak u siebie, skierowałam się w stronę ul. św. Tomasza, w stronę La petite France.

I tak kontynuując swoją poranna niespieszność zamówiłam małe francuskie śniadanie, na które składała się bagietka, konfitury, miód i masło. Całość dopełniłam sporą café au lait. A światło, jak widzicie zostawiało swoje małe całusy i tutaj. Poranny słoneczny klimat La Petit France tylko dla mnie, bo dopiero kiedy zaczynałam robić zakupy zrobił się lekki ruch. Ktoś wziął espresso na wynos, ktoś kupił bagietki a małżeństwo dzieckiem zamówiło tartę lotaryńską.

Miałam nadzieję, że dostanę francuską mąkę. Chyba nie zdają sobie sprawy, że mieliby zbyt, prawda, Krakowiacy? Chciałam też sera, bo sery tam piękne. Okrągłe i kwadratowe, cudownie zmechacone i bardzo delikatne, w skrzyneczkach i w roladach, twarde jak skałą i miękkie jak twarożek. Poprosiłam o ser Mimolet, który uwielbiam, a który od każdego sprzedawcy smakuje inaczej. Ser Mimolet jest twardy i dużej siły trzeba aby ukroić trójkącik. A smak jego lekko słodkawy i orzechowy. Wzięłam też kawałeczek sera Morbier ze skórką grubą i skórzastą, który ma niebieską linię biegnąca przez środek. Linia ta jest zrobiona z popiołu roślinnego, którym dawniej hodowcy oddzielali poranny udój od wieczornego. Zakupiłam też, bien sûr, bagietkę, której nie mogłam się oprzeć. A na deser, czyli pierwszą wolną chwilę, croissanta z czekoladą – ech… niebo… uwierzcie.

Lokal jest niewielki i bardzo skromny, jednak zapach bagietek iście królewski a smak croissantów taki, że choćby tylko po nie można tu wracać i wracać… Żałuje, że mogłam tam zjeść tylko śniadanie. Chętnie spróbowałabym quiche lorraine, czy ichnego crème brûlée, albo makaroników , o których najzwyczajniej zapomniałam:(.

A później poszłam dalej, bo umówiona byłam na 10, ale to już było całkowicie nie kulinarne spotkanie…

Ale ja tam jeszcze wrócę...:). Tymczasem...

A bientôt! Au revoire!

„La Petite France de Cracovie”
ul. św. Tomasza 25
Kraków