Jagodzianki do pokochania – prawdopodobnie najlepsze jagodzianki jakie upieczesz…

 

Lato mieni się kolorami, zapachami i smakami, które teraz są najwspanialsze. Nie zamrożone, nie ususzone, tylko takie jakie są, prawdziwe. Ociekają barwą i... sokiem w niektórych przypadkach. Kocham cię Lato...! Kupuję wiśnie i pestkując je wsuwką (taką do włosów) na tarasie podjadam te najciemniejsze, bardzo soczyste przy okazji brudząc sobie trochę twarz, trochę ręce i ... nogi, bo jak chlapnie to... chlapnie...! U babci Helenki do pestkowania wiśni zakładało się roboczy biały (...!) fartuch. Wyglądałyśmy po takim pestkowaniu jak pracownice... rzeźni...! Nie mam fartucha, więc zakładam czarny, wysłużony t-shirt, soku nie będzie widać. A później gotowałyśmy konfitury, których smaku zupełnie nie pamiętam. U mnie też będą. Przydadzą się do pączków Pani Marii. Takie małe wspomnienia.

Wiśnie wiśniami, ale czereśniami nie mogę się najeść. Wciągają jak krówki ciągutki, ale są zdrowe, wiadomo. Oby nie za dużo, bo później brzuch boli. Ale... poboli i przestanie, wiec i tak, kocham Cię lato...! Kocham za to  ciepło, które znów u nas gości, za świeżość poranków oraz niebieskość nieba i... jagodzianki, które nigdy nie będą tak dobre, jak teraz. 

Choć w tym sezonie upiekłam już 4 tych letnich bułeczek, to wciąż nie mam ich dość. Nie mam, bo szukam jeszcze lepszego smaku.  “Wydziwiam” i nie chciałam piec ze sprawdzonego przepisu, który jest naprawdę dobry, ale…. chciałam znaleźć przepis jeszcze lepszy. Piekłam już z mascarpone i z duża ilością jajek i z kruszonką, ale… to wciąż było nie to. Za suche, za dużo ciasta, za mało… jagodowe. Tym razem zaczęłam zarabiać ciasto na te swoje, ale… zrobiłam je trochę inaczej. Hmm…, dużo inaczej…, zupełnie inaczej. 

Po spróbowaniu pierwszej, jeszcze ciepłej przepadłam…!  To jeden z tych przepisów, na który nie ma słów.  Zapach wanilii jest wszędzie…, ciasta jest mało, jagód dużo i dobre i… jest kruszonka…! Jestem pewna, że też je pokochasz...!

 

Jagodzianki z kruszonką

(14 sztuk)

400g mąki pszennej (tortowej)
80g cukru
duża szczypta soli
19g drożdży instant ( świeżych 20g)
120g masła
120ml mleka
3 łyżki śmietany 18%
2 jajka
laska wanilii

 Nadzienie:
600 g jagód
2 opakowania cukru z prawdziwą wanilią + dwie czubate łyżki cukru demarara
3 łyżki mąki ziemniaczanej

Kruszonka:
80g mąki orkiszowej (albo zwykłęj pszennej)
40g zimnego masła
40g cukru
szczypta soli

 Do posmarowania: żółtko, 2-3 łyżki mleka


1. Z całej ilości mleka odlej do rondelka 6 łyżek i je podgrzej (pilnuj, aby nie zagotować, mleko ma być lekko ciepłe). Dodaj drożdże, łyżeczkę mąki i cukru. Odstaw na 10 minut.
2. W tym czasie kiedy drożdże rosną rozpuść w innym rondelku pozostałe masło i dodaj do niego resztę mleka. Odstaw, ostudź.
3. W dużej misce wymieszaj mąkę z cukrem, solą i drożdżami. Dodaj mleko z masłem, jajka, ziarenka z laski wanilii i śmietanę. Wyrabiaj, aż powstanie gładkie ciasto. Będzie przypominać trochę miękka plastelinę. Przykryj ściereczką i odstaw na 1,5 godziny.
4. Po tym czasie zrób nadzienie: dokładnie wymieszaj jagody z cukrem i mąką ziemniaczaną.
5. Posyp stolnicę mąką. Ciasto zważ i uzyskaną wagę podziel na 14 części. (Ja każdy kawałek ważę tak, aby później bułeczki były podobnego kształtu). Każdą rozwałkuj, albo rozpłaszcz palcami na cienki placek. Na każdą część ciasta połóż 2 łyżki nadzienia, zlep jak sakiewkę zagarniając ciasto, sklej dokładnie i odwróć na sklejeniem w dół na blaszce wyłożonej papierem do pieczenia. Przykryj ściereczką i odstaw na 0,5h do wyrośnięcia.
6. W międzyczasie zrób kruszonkę. Wymieszaj mąkę z cukrem i szczyptą soli. Razem z mąką i cukrem rozetrzyj w palcach pokrojone w kostkę masło i wstaw do lodówki.
7. Rozgrzej piekarnik do 190°C. Wyrośnięte jagodzianki posmaruj  żółtkiem z mlekiem. Posyp jagodzianki kruszonką. Piecz 20-25 minut, do zezłocenia. Smacznego...!   

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                    

Trufelki à la tiramisu

Pogoda płata figle. I nie ma w tym nic dziwnego, marzec to marzec. Chwilowo przyszła wiosna i zeszłoniedzielne plusowe 15 stopni spowodowało, że wyciągnęliśmy prochowce, cienkie kurtki i... wiosenne uśmiechy. Już planowaliśmy chowanie wszystkich zimowych ciuchów i butów, a tu... niespodzianka. Na południu spadł śnieg, a u nas, nad morzem niespodziewanie przymroziło i powiało ostrym wiatrem. Lataliśmy prawie jak nasi skoczkowie... Przeprosiliśmy się z kurtkami i znienawidzonymi rajstopami pod spodniami (...!) i ciągle mówimy tylko o pogodzie...
Ale tam... mimo wszystko światło jest piękne, miejscami jakby letnie. Codziennie mamy słońce, a słońce to dobra energia i... żyć się chce. A jak dodać do tego jeszcze piosenki z dzisiejszej niedzielnej Sjesty Marcina Kydryńskiego w Trójce, to już coraz bliżej lata.

Dziś mam przepis dla miłośników tiramisu i... nutelli. Trufelki à la tiramisu. Bardzo łatwe do przyrządzenia, tak jak klasyczne tiramisu ( tutaj). Wymagają jedynie chłodzenia i przechowywania w lodówce. Jednak jak już je wyjmiecie, zrobią furorę i jestem przekonana już jeden kęs wywoła uśmiech. Próbujący będą się dopytywać czy to marcepan i ... przekonywać Was, że oszukujecie..., że to na pewno jest marcepan..., bo przecież smakują jak marcepan...
No cóż... sami sprawdźcie. 

Trufelki à la tiramisu
 10-15 sztuk

300 g mascarpone
200 g biszkoptów do tiramisu (ja używam takich ) 
50 g cukru pudru
20 g zaparzonej kawy espresso
Nutella
kakao

1. Mascarpone ubij z cukrem pudrem mikserem elektrycznym. W osobnej misce, albo w mikserze, rozgnieć biszkopty na piasek.
2. Do ciastek  dodaj kawę i krem ​​mascarpone. Ponownie wymieszaj, aż do uzyskania jednorodnej mieszaniny.
3. Powstały krem umieścić w lodówce, przykryj folią spożywczą i zostaw na około 1,30 godziny. Po tym czasie masa nadal będzie miękka, ale zwarta. Ja zostawiam ją na noc w lodówce. Lekko zwilżonymi dłońmi szybko nabieraj łyżkę ciasta i utwórz w środku wgłębienie. Włóż tam niecałą łyżeczkę Nutelli, przykryj ją odrobiną ciasta i uformuj dość regularną kulkę o wymiarach 3-4-5 cm.
4. Ułóż trufle na talerzu wyłożonym papierem do pieczenia i włóż do lodówki, aby stwardniały przez 30 minut. Po tym czasie nadaj mu rękami bardziej regularny kształt i otocz je w kakao. Przykryj je większa miską, albo folią spożywczą i wyjmij je w... razie... potrzeby ;). 
Smacznego...!

Podroże i banofil

     Od dwóch lat sama sobie jestem szefem. Od dwóch lat w pełnym tego słowa znaczeniu, gdyż wcześniej (całe życie w zasadzie), choć fakty były takie same, zawsze byłam podwykonawcą. Taki kontrakt (a czasem nawet nie...) i w praktyce bycie pracownikiem jakby... na etat, ale w większym wymiarze godzin. Czasem nawet niewyobrażalnym... Bo czy można masować od godziny 7 do 21...? Albo od 7 do 21 i w trakcie przeprowadzić trzy godziny zajęć fitness...? Nawet jeśli odpowiesz, że to niemożliwe, moja odpowiedź będzie brzmiała MOŻNA. Bo ja tak miałam. Bo jak tak pracowałam. I miałam siłę. Jak trzeba, to można.
W związku z tym, że teraz o wielu sprawach decyduję zupełnie sama, pracy nie zaczynam o 7, chyba, że przyjdzie niebieskie lato i ktoś mnie poprosi o wcześniejsze spotkanie. W konsekwencji zaczynam pracę o 9 albo o 8 i dzięki temu śpię spokojniej i dłużej. Staram się położyć spać tak, aby sen trwał przynajmniej 8 godzin. Przez te osiem godzin organizm metabolizuje informacje, emocje i wydarzenia skonsumowane przez cały dzień. Przez te osiem godzin pobieram energię potrzebną na dobre funkcjonowanie w ciągu dnia.

      Dzięki tym zmianom sporo podróżuję. Więcej niż zwykle. Dużo więcej. Spełniam marzenia i wyjeżdżam w miejsca, o których nawet nie miałam pojęcia... Uwielbiam podróże. Na wszystkie możliwe sposoby. Lubię stan bycia "w drodze". Lubie podróżowanie pociągiem i puste perony o świcie, lubię przestrzeń lotniska i podekscytowanie przed podróżą i lubię podróżować autem kiedy to samochód staje się takim trochę domem na ten czas. Czasem podróżuje sama, czasem z przyjaciółmi, a niekiedy z rodziną,  Bywa, że wyjeżdżam nawet z osobami, których nie podejrzewałabym o posiadanie prawa jazdy, a nawet z takimi, o których wiem, że ważny dokument posiadają, ale nigdy za kierownicę nie wsiadły...

     W grudniu odwiedziłam Afrykę z grupą kilku dobrych znajomych. Długo decydowaliśmy jaki środek transportu wybierzemy i zdecydowaliśmy się na rowery. Każdy z nas żyje aktywnie, więc rower był bardzo dobrym pomysłem. Podróż była długa i trudna, ale ekscytująca. Miejscami uciążliwa, bo  wąskie przesmyki nie pozwalały jechać ciągiem i nasze rowery, wraz z bagażami musieliśmy przenosić. Chłopaki jak chłopaki, ale babki... No..., powiem Wam, że wartość nasza, z każdym uniesionym rowerem, w oczach kolegów wzrastała z dnia na dzień. Spojrzenia z podziwem, a często zwyczajna braterska pomoc i widoki wynagradzały wszystko. Teraz już nie trudy wspominam, ale wyjątkową przyrodę z jej zwierzętami, zapachy wiatru, nocy i cudne zachody słońca, kiedy po meczących dniach siedzieliśmy przy ognisku. W sercu zostały obrazy i poczucie naszych szczęśliwych wieczornych oczu, w których odbijały się ogniki radości pomieszane ze zmęczeniem. Do tego moje opalone nogi, spaloną buzię, wiatr we włosach i poczucie wolności, które nas wypełniało w tej nieogarnionej przestrzeni.
Cudny czas, doborowe towarzystwo i wspomnienia na zawsze.

     Po powrocie z Afryki, jeszcze przed Bożym Narodzeniem, żeby troszkę ochłonąć, jako ochotnik, pojechałam do Chorwacji sadzić drzewa na terenach zniszczonych przez pożary w okolice Splitu. Kilka dni w innym klimacie, z nowo poznanymi ludźmi poszerzyło wiedzę o przyrodzie, jej pięknie i zagrożeniach. Pracowałam dla dobrej sprawy czując, że naprawdę robię wielkie rzeczy. Popołudniami piłam kawę na nabrzeżu, jadłam arbuzy i świeże figi, wystawiałam twarz do słońca, zwiedzałam i zachwycałam się kamienicami starego, jakże wciąż pięknego "wiecznie młodego" miasta. Popołudniowe zwiedzanie ustawiałam tak, aby za Złotą Bramą, prawie każdego dnia, pamiętając o legendzie, pogłaskać błyszczący paluch biskupa Grgura Ninskiego (po naszemu Grzegorza z Ninu) prosząc o spełnienie marzeń... Sobotnie wieczory wraz z "braćmi z lasu", jak się nazywaliśmy, przeznaczaliśmy na  koncerty w pałacu Dioklecjana. Muzyka i gra świateł była wspaniałą nagrodą za dłuższą sobotnią pracę i obietnicą wolnej niedzieli.  Wróciłam niesamowitymi wspomnieniami, z pięknymi zdjęciami i jeszcze większą miłością do Chorwacji.

     W moją ostatnią podróż wzięła mnie moja mama. To był zupełnie nieoczekiwany wyjazd, gdyż w ostatnim czasie mama nie chciała się nigdzie ruszać. Każda propozycja budziła w niej niechęć i jeszcze większe przywiązanie do domowych pieleszy. Już nawet dziwiliśmy się z moim rodzeństwem, że po przeprowadzce na wieś jakby zdziczała... Nie chciała nic nigdzie, bo pogoda coś nie taka..., bo śnieg..., bo mróz..., bo pada... Ech... Odpuściliśmy sobie. Niemniej wymyśliła urlop... Nagle zaczęła mówić, że potrzebuje przestrzeni, nowych widoków i... wyzwań. Moja mama...? Wyzwań...? Przejażdżki wokół jeziora rowerem, nowych kwiatów w ogrodzie, czy innej odmiany jarmużu lub pomidorów to rozumiem, ale wyzwań...? To było trochę dziwne, jak na nią, ale... zawsze to ja ją gdzieś zabierałam, zawsze ja proponowałam i zawsze to ja byłam "kierownikiem" i kierowcą takiego wyjazdu. Tym razem, myślałam, może to ona chce się jakoś, odwdzięczyć powiedzmy..., choć przecież ja żadnej wdzięczności w tym "układzie" nie potrzebuję, może to ona chce zrobić niespodziankę... Mama poprosiła mnie tylko o urlop, spakowanie się na ciepło i zimno (spakowałam jeszcze ciuchy i buty do biegania) i towarzystwo ma się rozumieć. Łatwe do zrealizowania, prawda...? Tym bardziej kiedy samemu sobie jest się szefem.
Walizkę miałam już spakowaną, ubrałam ciemno niebieskie jeansy, szare wiązane buty, wełniany siwy sweter i ciepłą granatową kurtkę. Moje czarne, długie, nigdy nie farbowane włosy, pokręciłam jak nigdy i czekałam tylko na przyjazd mamy. Uśmiechałam się myśląc o tym jakie niespodzianki mnie czekają... Sądziłam, że skoro powiedziała, iż przyjedzie po mnie samochodem, to będzie to samochód z kierowcą... To była sprawa oczywista... Tymczasem za kierownicą wolkswagena classik - vana (w modelu z lat siedemdziesiątych...!) w kolorze biało-cytrynowym ujrzałam moją  mamę...!

Mamę za kierownicą...! To było nie do uwierzenia... Przecież ostatnio widziałam ją 32 lata temu w pomarańczowym"maluchu", kiedy to razem jechałyśmy na Dzień Matki w szkole podstawowej... Rany...! Odważyła się, wreszcie...? Jak ona to zrobiła...? Lekcje...? I udawało jej się to ukryć...? Przecież teraz, jeszcze przez chwilę, po dziesięcioletnim życiu w Egipcie, mieszka z nią moja siostra, więc jak...? B. mówiła, że mama częściej wyjeżdża rowerkiem "się przejechać", bo do miasta jest dobre 10 kilometrów, ale... no... nie dowierzałam... Jednak postać mamy kierującej starym autem w, na oko..., dobrym stanie była oczywista, realna i uśmiechnięta, a samochód był na niemieckich numerach... Wsiadłam jako pasażer, mimo wszystko, pełen ufności, że "wszystko się uda, o to nie ma żadnej obawy...", a nas czeka na pewno przygoda życia... Najpierw sto pytań do... Trochę odpowiedzi wymijających, trochę pewnych... Samochód należał do  dawnego znajomego, który chce się przeprowadzić w nasze okolice. To on namówił mamę na odnowienie umiejętności. Wiadomość przyjęłam z radością, bo ileż to razy proponowałam mamie, że może wsiądzie do mojego samochodu, może spróbuje... Wszystko spełzało na tłumaczeniach, że za dużo czasu upłynęło od ostatniego razu i... ona się boi i po co jej to, przecież ma... rower, to ze wszystkim sobie radzi. Tym razem dała się przekonać komuś innemu, ale nie miałam o to nawet odrobiny żalu.
Podróżowałyśmy po Polsce odwiedzając wszystkich krewnych i znajomych. Taka, początkowo, podróż sentymentalna. Miasteczko Krajeńskie, Poznań, Ruda Śląska, Kazimierz, Zamość... Podróż z mamą była szalona i ekscytująca, jakby w jej ciele zamieszkała dużo energetyczniejsza osoba niż ona sama. I wcale nie czułam się z tym dziwie. Było trochę jak w domu podczas rozmów przy dobrej kawie. Śmiałyśmy się, śpiewałyśmy w samochodzie i planowałyśmy co dalej. Nawet ja, dzięki temu miałam energii za dwóch. Na początku mama powiedziała, że najpierw sentymenty, a później niespodzianka... Zatem czekałam na niespodziankę ciesząc się tym co tu i teraz, ciesząc się czasem z nią, jej i swoją energią. Czułam wolność, prawdziwość i świeżość tego czasu.

Z Zamościa skierowałyśmy się w kierunku Bieszczad, w których nigdy nie byłam.  Pogoda była całkiem przyjemna. Im bardziej na południe, tym więcej śniegu. Mróz i śnieg w towarzystwie słońca radowały każdą komórkę mojego ciała. Przypominałam sobie jak będąc nastolatką, zimą, koleżankami byłyśmy w Rogach podczas ferii zimowych. Zajrzałam wtedy do Dukli, Miejsca Piastowego, Krosna i weszłam na Cergową, ale wspomnienia z tych miejsc miałam bardzo odległe. Pamiętam jak oprowadzano nas po Pustelni św. Jana z Dulki. W pewnym momencie znajomy przewodnik powiedział wskazując ręką: "A tam on miał ule..." na co wszystkie trzy spojrzałyśmy na niego nieprzytomnymi oczami pytając: "Jaką Ulę...???" .
Ze wspomnień wyrwał mnie głos mamy:
- A teraz - powiedziała - zaczynamy zmierzać w kierunku niespodzianki... Jeszcze kilkanaście kilometrów.
Uszy i serce nastawiłam jak radary... Co też ona mogła wymyślić...? Choć droga była prosta, to samochód zaczął podskakiwać jak na wyboistej drodze. Mam była skupiona i zadowolona jednocześnie, więc ja tylko szerzej otwierałam oczy i używałam mięśnia naczasznego marszcząc czoło. Czułam lekki niepokój, ale mam starała się trzymać kierownicę mocno i jechała prosto i pewnie. Miałam wrażenie, jakby coś nam chciało przeszkodzić w dotarciu do tego celu jak dotąd znanego tylko mamie. Im bliżej, tym bardziej nami szarpało. Nagle jednak wjechałyśmy w rozległą dolinę, gdzie, jak okiem sięgnąć było biało. Zbocza porośnięte gęstym lasem pokrywał śnieg. Horyzont zakończony był wysokimi świerkami i tak samo strzelistą wieżą kościoła kierującą się ostro ku niebu. Bajka, pomyślałam, ale nagle szarpnęło mocniej, a przed nami wyrósł mur z kamieni. Tak jakby zabudowano drogę, a wieś była nim otoczona. Dziwne... Wycofując,  ślizgając się trochę i klucząc znalazłyśmy w końcu drogę, która prowadziła  dalej wzdłuż muru, ale tera zbyła przysypana śniegiem. Dojechałyśmy do szerokiej drewniano-kamiennej bramy w stylu jakby norweskim. Parę razy na wciąż gładkiej drodze nami wstrząsnęło, ale jechałyśmy dalej i nagle po prawej stronie zauważyłam drzewo. W miarę zbliżania się do wioski ze strzelistym kościołem, zbliżałyśmy się też do drzewa, a ono było naprawdę bardzo duże, coraz większe..., ogromne. Trochę przypominało baobab. Pomyślałam, że już mi się podobają te Bieszczady. Podjechałyśmy bardzo blisko. Mama wyłączyła samochód  i spojrzała na mnie znacząco.
- Jesteśmy - powiedziała tajemniczo mrużąc oczy.
- Jesteśmy...? Chciałaś mi pokazać to drzewo? Tak po prostu? I Bieszczady? Obejrzymy je i będziemy chodzić po górach...? - byłam trochę rozczarowana i zdziwiona. Mama uśmiechnęła się tylko i pokiwała głową.
- Wejdź do środka - powiedziała spokojnie. Uświadomiłam sobie, że podczas całej podróży była nieprawdopodobnie miła i cały czas zgadzała się ze mną. Dopiero teraz zaczęło to być trochę dziwne.
- Do... środka...??? - nie dowierzałam.
- Tak, tutaj, zobacz - wskazała mi drzwi maleńkiego domku, w kolorze pnia drzewa, ukrytego wśród rozległych korzeni, z których ogromna część znajdowała się nad ziemią, dzięki czemu wydawało się, że drzewo tylko częścią korzeni zagłębia się w ziemię, reszta tworzy ażur i taką jakby drewnianą koronkę pod grubym pniem drzewa.
- Mam tam wejść sama...? Wejdziesz ze mną? - czułam się niepewnie.
- Wejdziemy razem - uspokoiła mnie - Zobacz tam są dwie pary drzwi - dopiero teraz je dostrzegłam, bo wzór słojów tak się zlewał, że podczas szybkiego spojrzenia przed chwilą nie zauważyłam drugiej klamki - Chodź, wzięła mnie za rękę, a ja ufnie włożyłam swoja rękę w jej. Szłyśmy w świeżym jasnym puchu. W pewnym momencie weszłyśmy w cień drzewa. Śnieg błyszczał i skrzypiał. Podeszłyśmy do drzwi. Ja do prawych, ona do lewych.
- Mamo, ale co to będzie...? - usiłowałam uzyskać jakąś odpowiedź.
- Całe życie chciałam Ci to pokazać - powiedziała - ale nie byłaś jeszcze gotowa - zdumiała mnie i mocniej ścisnęła moja rękę - Ruszaj, zobaczysz, będzie pięknie - powiedziała z uśmiechem - później się tu spotkamy - dodała.
Puściła moją dłoń i każda z nas zaczęła otwierać swoje drzwi walcząc ze śniegiem, który leżał tuż przy nich. Otworzyłyśmy je w tym samym momencie. Spojrzała na mnie jeszcze raz.
- Będzie pięknie, zobaczysz - uśmiechnęła się spokojnie i szczerze i zamknęła za sobą drzwi.
Weszłam ufając i też zamknęłam za sobą drzwi. Weszłam na mały placyk wyłożony wapiennymi płaskimi kamieniami i d razu zobaczyłam takie same wapienne, kamienne schody prowadzące jakby w dół, a jednocześnie prosto skąd, zza zakrętu, wychodziły świetliste promienie. Wyglądały trochę tak, jakby tam dalej świeciło słońce jeszcze intensywniejsze niż to na mroźnej bieszczadzkiej polanie, na której zostawiłyśmy samochód. Wahałam się tylko przez moment, bo lubię przygody, zakamarki i włóczęgę bocznymi ulicami starych miast i wiem, że schody zawsze prowadzą w ciekawe miejsca.
Za zakrętem weszłam na podobna polankę jak ta, z której wchodziłyśmy razem z mamą. Tak, jakbym poszła za to wielkie drzewo, ale oglądając się, ale nie zobaczyłam go za sobą. Szłam i szłam podekscytowana, aż doszłam do miejsca, gdzie stał drewniany fotel wyłożony aksamitnymi turkusowymi poduszkami i stolik z malutką porcelanową filiżanką i miską pełną owoców. "Usiądź tutaj" - było napisane na kartce, która leżała na jednaj z poduszek. Rozejrzałam się i zobaczyłam, że w filiżance jest gorące podwójne espresso z orzechową cremą. Usiadłam pełna oczekiwania i poczułam spokój. "Spróbuj mnie" zobaczyłam malutką kartkę na spodeczku przy filiżance, a przy owocach napis "poczęstuj się". Najpierw wzięłam piękną i słodką malinę, później sięgnęłam po kawę i w jednej ręce trzymając spodeczek, popiłam. Kawa rozlała się po języku jak delikatny krem. Zdążyłam pomyśleć "Doskonała...", kiedy nagle śnieg wokół zaczął się topić... Wokół mnie pojawiły się kolorowe kwiaty, a zamiast śniegu pod nogami miałam zieloną trawę. Na żadnym drzewie nie było już śniegu, a wśród gałęzi, spoglądając na mnie przez chwilę, mignęła wiewiórka. Zdumiona rozglądałam się wokół. Odstawiając filiżankę zobaczyłam, że mam na sobie zwiewną sukienkę w kwiaty, a na stopach sandałki. Ale jak... Co ona powiedziała...? ...że wcześniej nie byłam na to gotowa...? Ale jak...??? Jak...??? Nie wiedziałam czy tracę rozum, ale czułam zapach i kwiatów i kawy jednocześnie. Poczułam, że moja prawą stronę twarzy przeszywa dreszcz... i opadłam na poduszki. Byłam jednocześnie w stanie świadomości i nieświadomości. Widziałam, że stoję na tarasie, z którego rozciąga się widok na lazurowe morze. Śpiewały ptaki, a ja czułam, że budzę się z głębokiego snu. Wszystko było tak realne...!Widziałam wszystko tak wyraźnie, jak nigdy dotąd. Czułam zapachy, ciepło słońca i orzeźwiające powiewy wiatru. Czułam się też silniejsza, jakby zdrowsza i pełniejsza miłości. Czułam jednię z naturą. Byłam jednocześnie nią i sobą. Czułam, że schodzę do głębi swojego serca i tam jestem jeszcze piękniejsza i lepsza. Czułam cierpliwe wsparcie dla samej siebie i miłość do wszystkich. Czułam się człowiekiem z szerszym sercem niż dotychczas i człowiekiem naprawdę wolnym. Czułam jakbym dopiero teraz docierała do Prawd Najważniejszych. Całą mnie wypełniała słodycz nadziei. Nie było przeszłości i przyszłości. Był tylko ten moment, ten czas. Błękit nieba i lazur wody sprzyjał mi jak nigdy dotąd. To był mój film, a w nim świadomość, że moje szczęście nierozerwalnie związane jest ze mną i zależy tylko od jednego człowieka na tym filmowym planie, ode mnie. W tym momencie akceptowałam życie takie, jakim jest. Byłam jednocześnie sukienką w kwiatki, lazurem morza, siłą skał dumnie opierającym się falom i błękitem morza. Tym wszystkim i sobą jednocześnie. Spokojną i wolną, pełna miłości i wyrozumiałości. Poczułam swego rodzaju dreszcz szczęścia, pełnię życia i... wtedy się... obudziłam. Z poczuciem szczęścia, które pozostało.

Zatem z całego serca polecam dbanie o swój sen. Wiem, że jeśli zadbam o ładowanie nocnej, dobrej energii, zawsze będę miała jakaś przygodę. Bardziej lub mniej realną. Prawie "na zawołanie"... Co i Wam z całego serca polecam.

     A na koniec najważniejsze. W zasadzie tylko z tego powodu opisuję Wam co u mnie słychać we... śnie. Teraz mam dla Was pyszny sernik bananowy z przepisu podróżników, ludzi, którzy zjedli kawał świata, właścicieli kawiarni La Ruina na wyjątkowej Śródce w moim kochanym Poznaniu, w którym mieszkałam 5 dobrych lat. Przepis pochodzi z wydanej przez nich książki "Lubię".  Z całego serca...!

Banofil
tortownica 26 cm

spód
130g maki
75g masła
65g cukru
20g kakao
większa szczypta soli

masa
1kg twarogu
40g mąki
200g cukru
3 jajka
3 banany (po ok.180g)
150g kwaśnej śmietany
szczypta soli

50g gorzkiej czekolady
50g mlecznej czekolady
200g kajmaku
szczypta soli

klajdra
150g mascarpone
30g cukru pudru
100ml śmietany kremówki
30ml rum Havana Club
kakao
pieprz

1. Rozgrzej piekarnik do temperatury 200°C.
2. Roztop masło. Wszystkie składniki sodu włóż do miski i dokładnie połącz, najlepiej dłońmi, zagniatając je mocno między palcami (nie łączą się w zbitą kulę). Przełóż do tortownicy wyłożonej papierem do pieczenia, równo rozprowadź. Mocno i równomiernie rozgnieć zarówno brzegi, jak i całą powierzchnię spodu. Nie oszczędzaj się, dzięki temu spód będzie chrupiący. Wstaw do piekarnika i piecz ok.10 min., aż do lekkiego przyrumienienia. Odstaw do wystygnięcia i stwardnienia.
3. Zwiększ temperaturę w piekarniku do 220°C.
4. Rozpuść czekolady w kąpieli wodnej. Dodaj kajmak i mieszaj do uzyskania jednolitej masy. Wylej do formy i równo rozprowadź po spodzie.
5. banany rozgnieć widelcem na pureé. W misie miksera umieść twaróg. Mieszaj chwilę, aby go delikatnie spulchnić. Dodawaj pozostałe składniki po kolei, mieszając tylko do połączenia składników w misie. Najpierw mąka, cukier, sól. potem jajka, jedno po drugim. Następnie pureé z bananów i na koniec kwaśna śmietana. Nie zmieniaj tej kolejności. Przelej do formy.
6. Wstaw do piekarnika na 10 minut, następnie zmniejsz temperaturę do 150°C i piecz kolejne 45-50 minut, lub do czasu, aż boki sernika będą ścięte, a środek delikatnie trzęsący. Boki sernika nie powinny się podnieść (ewentualnie delikatnie). wyjmij sernik z piekarnika i odstaw do ostygnięcia. Następnie wstaw do lodówki, najlepiej na noc.
7. Następnego dnia w misie miksera umieść mascarpone i przesiany cukier puder. Wymieszaj. Dodaj kremówkę i miksuj aż krem zgęstnieje. Uważaj żeby nie przebić śmietanki, bo zrobisz masło. Na koniec wlej rum i krótko mieszaj. Rozprowadź klajdrę na serniku. Wyrównaj. Oprósz równomiernie, hojnie kakao, przesiewając je przez sitko.
8. Przed podaniem posyp obficie wierzch sernika świeżo mielonym, drobnym pieprzem, albo... nie posypuj ;).

Pączki Pani Marii

Mama smażyła je nie tylko w karnawale, ale, wolałam te w sklepie wiejskim przywożone z GS-u. Później te w mieście, naprzeciwko szkoły, gdzie na dużej przerwie popijaliśmy je oranżadą. Lukier oblepiał brodę, marmolada czaiła się w kącikach uśmiechniętych i rozgadanych ust, a państwowy pączek i słodki musujący napój był szczęściem na tę chwilę. Może gdyby zegarek tak bezlitośnie nie odliczał minut dużej przerwy, radość byłaby mniejsza...??? Kto wie... Niecodzienność oranżady była szczęściem zaraz obok dżinsów z wysokim stanem zapinanych na szeroki pas i turkusowej podszewki wypełniającej kieszenie... (i jeszcze wielu innych rzeczy, z których dziś byłoby absurdem się cieszyć). Nie każdy takie dżinsy miał, więc wspomnienie uczuć nie jest przesadzone. Gdybym jednak musiała wybierać..., ze spokojem zrezygnowałabym z pączków, a wybrała dżinsy - takie spełnienia wczesnej nastolatki lat dziewięćdziesiątych. Ale, wracając do pączków, te mogły, ale nie musiały istnieć, więc, gwoli ścisłości, znawcą.... nie byłam, jednak od momentu spróbowania pączków Pani Marii, dobrego pączka potrafię rozpoznać.

Być może przepis na TE pączki podobny jest do wielu innych przepisów na pączki.... Być może wyglądają identycznie jak wszystkie pączki, które do tej pory widzieliście. Być może. Zmienilibyście jednak zdanie po pierwszym, no... może po drugim kęsie. Dla mnie jednak, nawet nie wyglądają jak wszystkie inne pączki, gdyż są o połowę mniejsze, ale, co najistotniejsze, przede wszystkim nie dorównują innym swoją delikatnością.
Po raz pierwszy jadłam je jakieś 20 lat temu. Później zdarzyło się to jeszcze kilka razy. Może dwa, może trzy... Prośbę o przepis próbowałam się ułożyć w słowa, ale informacje, że nawet najwytrawniejsze gospodynie-koleżanki nie osiągnęły tej delikatności, o której mowa, skutecznie spychały ambicje o smażeniu pączków-ikon w dalszą przyszłość, taką, w której być może nabiorę wprawy... Innym, z doświadczeniem, nie wychodziło, to jak mi..???, więc... nie prosiłam. Z łatwością jednak wydębiłam przepis na sernik z ziemniakami i wraz z nim otrzymałam cały zeszycik z przepisami powojennymi, a w nim receptę na pączki. Na TE pączki. Czas jednak mijał, zeszycik kurzył się, a moje onieśmielenie trwało. Wspomniałam kiedyś Pani Marii, że może byśmy kiedyś wspólnie spróbowały..., ale się nie "składało". W końcu, latem, otrzymałam od niej telefon: "Przyjeżdżaj, jutro smażymy pączki...!". Byłam wniebowzięta...!!!

Po rozczynieniu drożdży, po połączeniu wszystkich składników zaczęłyśmy pracować. Najpierw Ona, później ja. Pamiętając Jej wcześniejsze ruchy, uderzałam ciastem o dno miski, wyciągałam je wysoko w stronę sufitu, aby lądując znów uderzyło o miskę. I tak ponad półgodziny, aż Pani Maria stwierdziła, że już wystarczy, że jest takie, jak trzeba. Przykryła je ściereczką i zostawiła aby urosło, a nam zrobiła kawę.

Aromat kawy i drożdży wypełniał kuchnię, a ja słuchałam opowieści o tym jak mała Marysia, może jedenastoletnia, może dwunastoletnia, razem z ciekawskimi dzieciakami z sąsiedztwa uwielbiającymi pączki, podpatrywała przy pracy wspaniałego radomskiego cukiernika pana Banasika. Widziała jak mistrz ciastem rzucał, jak je ugniatał i klepał tak długo, aż w cieście pojawiały się pęcherzyki. Mówiła, że zapamiętała, iż ciasto musi być delikatne, trzeba je wyrabiać dość energicznie aż będzie właściwie napowietrzone. Później widziała, że mistrz ciasta nie wałkuje, a rozciąga rękami starając się nie przerwać jego delikatnej struktury. Po wojnie,  już w życiu dorosłym, piekąc pączki dla dzieci pamiętałą o panu Banasiku i jego technikę wprowadziła do swojej kuchni. Pączki jednak zmniejszyła, bo nie lubiła "takich dużych buł" , a po latach do lukru dodała skórkę pomarańczową, którą, z kolei, podpatrzyła w Warszawie w kawiarni "Pod kurantami".

Kiedy skończyła się kawa, a ciasto urosło, w powietrzu unosił się nadal smak przedwojennych wspomnień. Lepiłyśmy delikatne ciasto zamykając w nim wiśniową konfiturę. Pani Maria od czasu do czasu dorzucała garstkę obrazów z dziecięcych lat.
Później przyszedł czas na drugą kawę i ocenę (...!) ciepłych jeszcze pączków. Pozostałe delicje rozdzieliłyśmy do pudełek dla dla mnie, dla niej oraz kilku krewnych i znajomych.

Zatem pierwsze wspólne pączki miałam za sobą i cieszyłam się jak... nie wiem co...! Teraz sama wzięłam się za ich samodzielne rozciąganie, klejenie i... smakowanie. Po trzech pączkach zadzwoniłam do Pani Marii nieśmiało pochwalić się sukcesem. Prosiła, abym jednego pączka zjadła w jej intencji, co z wielka przyjemnością uczyniłam, a resztę.... rozdałam.
Pamiętajcie, że sukcesem tych pączków jest długie wyrabianie i rozciąganie, a nie wałkowanie ciasta.
Dziękuję za uwagę i powodzenia...!

Pączki Pani Marii

rozczyn:
50g drożdży
50g cukru
30g mąki
trochę letniego mleka tak, aby składniki się połączyły

pozostałe składniki:
4 żółtka
3 jajka
80g cukru
skórka z cytryny
750g mąki
1/3 -1/2 szklanki mleka
szczypta soli
kieliszek alkoholu
140g masła

konfitura wiśniowa albo inna ulubiona jako nadzienie
smalec lub bezwonny olej do smażenia; ja smażę na tłuszczu pół na pół: dwie kostki smalcu i butelka oleju

1. Zrób rozczyn i postaw do wyrośnięcia.

2. Utrzyj jaja i żółtka z cukrem i skórką z cytryny, dodaj przesianą mąkę, wyrośnięty rozczyn, mleko, sól i alkohol. Wyrabiaj ręką.

3. W rondelku roztop masło.

4. Gdy wszystko się połączy, dodawaj PO TROCHU roztopione masło i wyrabiać ciasto do osiągnięcia gładkości i pęcherzyków powietrznych. Oprósz mąką i przykrywając ściereczką odstaw do wyrośnięcia na półtorej do dwóch godzin.

5. Gdy ciasta przybędzie jeszcze raz tyle, podziel na 4 części, wykładaj po jednej na stolnicę ( a resztę schowaj pod ściereczką) i rozciągaj (ale nie wałkuj) aż ciasto osiągnie grubość mniej więcej 1,5 cm. Klasyczną szklanką wykrawaj krążki. Krążek kładź na rękę, na krążek dwie, albo trzy wisienki i sklejaj tak, aby konfitura nie wypłynęła.

6. Układaj pączki na posypanym mąką blacie, nakryj ściereczką i pozostaw do wyrośnięcia na jakąś godzinę.

7. Rozgrzej dobrze tłuszcz.

8. Wyrośnięte pączki omieć z mąki i kładź na tłuszczu. Gdy spód się zrumieni, drewnianym patyczkiem odwróć na druga stronę.

9. Usmażone pączki wykładaj na papierowy ręcznik, osącz i wyłóż na talarze. 

Po usmażeniu wszystkich smaruj je lukrem ze smażoną skórką pomarańczową, albo w wersji skrócone z lukrem ze świeżo startą skórką pomarańczową, albo zwyczajnie oprósz cukrem pudrem, ale.... to już nie będzie to.

skórka pomarańczowa

składniki na 1,5 szklanki:

6 dużych pomarańczy ze średnio grubą skórką
2 szklanki cukru
1/4 szklanki wody

Pomarańcze wyszoruj i sparz. Obierz dzieląc skórkę na ćwiartki. Ze skórek odkrój i wyrzuć białą warstwę (albedo). Pozostałą skórkę pokrój w kosteczkę, zalej wrzącą wodą i gotuj 5 minut. Odcedź. Czynność powtórz.

W rondelku wymieszaj wodę z cukrem. Wrzuć przygotowane skórki pomarańczy i gotuj na minimalnym ogniu (początkowo pod przykryciem, pod koniec gotowania bez przykrycia), aż staną się półprzezroczyste, a większość wody wyparuje, około 45 minut. Wystudź, następnie na sitku odlej nadmiar syropu (około 2 łyżek).

Przełóż do słoiczków. 

lukier pomarańczowy 

1 szkl. cukru pudru 

1-2 łyżki soku z pomarańczy

 Łączę składniki ucierając je łyżką.

Lepiej później niż teraz...i wspaniałe koktajle bez cukru i inych cukrowych wspomagaczy

Założyłam siwą czapkę na głowę i zaraz ją zdjęłam. Eee... "Załóż, przecież byłaś chora..." usłyszałam za prawym uchem... ". Skuliłam się w ramionach. "Kaptur też może być" ten szept szedł z lewego ramienia. Oba zlekceważyłam schylając się, aby założyć buty. "No załóż..., mówię ci..." znów za uchem prawym... 
Czy za trzydzieści lat te same kwestie będę wypowiadała na głos...? Za trzydzieści lat...? Przecież za pięć lat moja mama będzie w takim wieku, w jakim ja będę za trzydzieści... Czy mama rozmawia sama ze sobą...? No..., do kota mówi..., ale...
Ulegając... prawym szeptom wyszłam w czapce. Próbowałam w ten sposób ukryć brak makijażu, bo ja przecież tylko do sklepu... Błądząc po półkach myślałam czym banany bio różnią się od tych nie bio... Gołym okiem różnicę zauważyłam tylko w cenie i wzięłam te "niebio", a uchem zakrytym czapką usłyszałam jak pan około pięćdziesiątki wybierał awokado i mówił: "może do wtorku dojrzejesz..." Oho... to może przyjść szybciej niż myślałam...

Przy papryce powiedziałyśmy sobie cześć. Ja wiedziałam, że ona to Ania i wiedziałam co, gdzie, kiedy..., ona natomiast : "Tak, wiem..., czekaj... fitness, albo fizjoterapia...!"wykrzyknęła z radością. "I jedno i drugie. Poznałaś po... oczach...?" zapytałam, bo wtedy, gdy pracowałyśmy w tym samym miejscu jeszcze się nie malowałam... "Nie, po produktach, które wybrałaś". Uśmiechnęłam się. Zamieniłyśmy jeszcze kilka serdecznych zdań. Wzięłam kartonik z warzywami, załadowałam całą torbę grejpfrutami, powąchałam spód ananasa, włożyłam do kartonika i ruszyłam w stronę kas.
W domu przeczytałam, że mówienie do siebie jest oznaką porządkowania rzeczywistości. Uff..., ale i tak lepiej później niż teraz...

Zatem w ramach porządkowania rzeczywistości zmiksowałam część zawartości kartonika i zrobiłam kilka zdjęć. Zielony koktajl robię tak często, jak często avokado (odłożone do ciemnej szafki) znajduję w doskonałym stanie dojrzałości. Zielony jest słodką, sytą wspaniałą przekąską. Różowy, może spełniać tę samą rolę, ale dzięki obecności czerwonej porzeczki jest lekki i orzeźwiający. W każdym z nich są tylko naturalne produkty.

Zielony koktajl

2-3 porcje

 

2 duże garści jarmużu

1/2 - 1 avocado

1 duży banan

pomarańcza

1/3 ananasa

trochę imbiru świeżo startego

pół szklanki wody albo więcej...

Zmiksuj wszystko dokładnie, wodą reguluj gęstość.

Różowy koktajl 

2 porcje

3/4 szkl. mrożonych porzeczek

1i1/2 banana

pomarańcza

3-4 łyżki mielonych migdałów 

trochę startego świeżego imbiru

Zmiksuj, pij od razu.

Simit, rokitnik i powrót czyli tureckie bajgle i koktajl z rokitnika, mango i banana

Takiej przerwy nie planowałam. Żadnej nie planowałam. Życie zaplanowało, a ja mu uległam... Ten rok obfitował w nowe doświadczenia sportowe, zawodowe, fotograficzne i kulinarne. Zdobyłam nowy zawód (jestem podologiem...:)), w którym się rozwijam. Przebiegłam maraton, dwa półmaratony i kilka krótszych oficjalnych biegów. Stylizowałam zdjęcia do książki z wypiekami, która jeszcze nie ukazała się na rynku i nadal kulinarnie (i około kulinarnie) eksperymentuję w swojej kuchni.

Dziś mam przepis przepyszne bajgle tureckie z książki Moniki Wałeckiej "Opowiadania drewnianego stołu" oraz wyjątkowo aksamitny koktajl, który podpatrzyłam Mary. Bajgle najlepiej smakują w dniu wypieku. Koktajl jest z rokitnikiem, pełnym cudownej witaminy C (który zebrałam jesienią i zamroziłam, przyszłym roku zamrożę jeszcze więcej) i z mlekiem owsianym, które robi się wyjątkowo łatwo (poniżej przepis), ale możesz też użyć innego roślinnego, lub zwykłego.

Może koktajl i bajgle wystarczą na początek...?

Simit - tureckie bajgle
Składniki na 10 sztuk

650 g mąki pszennej (chlebowa typu 750)
7 g drożdży suchych
200 g letniej wody
150 ml mleka
1 jajko
2 łyżki oliwy z oliwek
2 płaskie łyżki cukru
1 łyżeczka soli

Dodatkowo:

1 szklanka sezamu, podprażonego na suchej patelni do zezłocenia ( mieszaj cały czas, przypalony sezam będzie gorzki)
1/3 szklanki wody wymieszana z 1 łyżką melasy

Ze wszystkich składników (oprócz sezamu i melasy) zagnieć gładkie i elastyczne ciasto. Przełóż je do naoliwionej miski i pozostaw do wyrośnięcia na godzinę lub do czasu podwojenia objętości.
Kiedy ciasto urośnie, wyłóż je na blat i podziel na 10 kawałków. Każdy z nich uformuj w kulkę i pozostaw na kwadrans. Następnie każdą z kulek rozwałkuj rękami na wałeczek o długości mniej więcej 70 cm. Złóż go w pół i skręć delikatnie dookoła własnej osi aż otrzymasz świderek.  Złącz jego końce i ułóż na umączonym blacie. Instrukcję jak formować bajgle znajdziesz tutaj.
Tak przygotowane bajgle pozostaw do wyrośnięcia na 30 minut. W międzyczasie lekko podpraż na patelni sezam, w oddzielnej misce rozrób melasę z pół szklanki wody. Podrośnięte bajgle zanurz w przygotowanym roztworze z obu stron, lekko odsącz je nad miską, a następnie obtocz w sezamie. Ułóż na blaszce wyłożonej papierem do pieczenia. Piecz przez ok. 25 minut w piekarniku nagrzanym do 200 stopni. Bajgle najlepiej smakują w dniu wypieku, ale z powodzeniem możesz z nich korzystać przez następne dwa dni. Smacznego!

Uwaga: jeśli chcesz, by pęknięcia na bajglach były mocniej widoczne, posmaruj je wodą z melasą i oprósz sezamem  jeszcze przed podwojeniem objętości, zaraz po uformowaniu;

 

 Koktajl z rokitnika, mango, banana i mleka owsianego
3 porcje 1 bardzo duży banan
 1 mango
 100 g rokitnika*
 2 filiżanki mleka owsianego **
 1łyzeczka ekstraktu waniliowego
  1/2 łyżeczki kurkumy

dodatkowo (do ozdoby)
sezamem
mrożone malin  
mrożony rokitnik

Wymieszaj wszystkie składniki w blenderze, aż smothie będzie gładkie i gęste. Przecedź przez sito, aby pozbyć się czarnych pestek z rokitnika. Wlej do szklanek i pij ze smakiem.
    

* jeśli jesteś z Warszawy, TUTAJ możesz dostać rokitnik mrożony ;

**Mleko owsiane
2 filiżanki

4 łyżki płatków
400 ml wody
Zmiksuj i przecedź przez gazę, albo czystą ściereczkę.

Do koktajlu możesz użyć mleko nie przecedzone, wtedy koktajl będzie bardziej gesty.

Alleluja!

Dzisiejszej miłości, pokoju i nadziei na DŁUŻEJ. Niech radość Zmartwychwstania będzie naszym udziałem:). Dobrego świętowania:)