Zawsze wiem, gdzie rośnie rabarbar… Bezy z rabarbarem, bitą śmietaną i pomarańczami

Droga do domu, do nowego domu wcale nie jest taka oczywista. W ciągu miesiąca cztery razy jechałam w kierunku “starego”. Reflektowałam się jednak w czas i uśmiechałam sama do siebie. 25 przeprowadzka to jednak sporo od skończenia liceum. Nie licząc powrotów ze studiów do domu, a że studiowałam 6, 5 roku (studium i studia), to było tego jeszcze więcej. Przypomniałam sobie wszystkie samochody i ludzi, którzy pomagali mi się przeprowadzać, przeprowadzki nagłe i te z namaszczeniem. Przypomniałam sobie Tych, z którymi mieszkałam.

Mieszkałam obok szefa kuchni, który z niczego potrafił przygotować coś, cały wolny czas, poświęcał wgapianiu się w telewizor, a później został… “rękami, które leczą”. Jego leniwe z masełkiem i bułką tartą były pyszne… Mieszkałam w pokoju nastolatków, którzy na jakiś czas wyjechali, wśród piłek, gier i maskotek… Ich mama ciągle robiła soki marchewkowe:).

Na ulicy Łagodnej mieszkałam ze świeżo upieczoną wegetarianką, która ukradkiem wcinała produkty zwierzęce… oraz z fantastyczną Moniką, której wyjątkowego zapachu perfum nie zapomnę do dziś (ale nazwę zapomniałam…), a z którą łączyło nas uwielbienie dla Rorat u Dominikanów oraz do niespiesznych letnich śniadań na balkonie. Później w tym samym domu mieszkała dziewczyna studiująca filozofię i która zużywała codziennie WSZYSTKIE kubki… Myłyśmy po niej, ale pewnego dnia miarka się przebrała – wstawiłam je je do wanny. Nie mogła uwierzyć, że zabrudziła wszystkie...

Mieszkałam z Bogną i jej miłością do cukinii i pomidorów. Była Madzia w akademiku, która opaliła się kiedyś na raka(…!!!) i przez całą noc, kiedy ja się uczyłam mówiła przez sen marząc o lodach, a wszystko skończyła się nocną sesją zdjęciową gadającej.

Był pokój 2x3m z oknem takim, jak w blokach z lat 50-tych pod sufitem (tym większym na szczęście) z przylegającą do niego kucheneczką i łazieniąteczkiem. Było mieszkanie, gdzie latem spleśniały mi nieużywane sandały.
Było mieszkanie w starej klimatycznej kamienicy, gdzie toaleta była na klatce, a wychodząc do niej brało się klucz od kłódki…

Było mieszkanie z wielkim stołem u Doroty, 80 letniej polki z Dusseldorfu (z jedną amputowaną nogą, jeżdżącej Micrą), która na zimę wyjeżdżała do Niemiec i pozwoliła mi się wprowadzić i chciała abym zaopiekowała się nią na starość. Dostawałam od niej długie listy co tydzień…, ale kiedy po jej powrocie w maju okazało się, że oddaję jej mieszkanie z kamieniem w czajniku i telewizorem ustawionym na”czuwanie”zmieniła zdanie. Długie przepraszanie było na nic. Dorota była nieugięta.
Krótko mieszkałam z Anią, z którą mogłyśmy rozmawiać do rana…
Był też pokój wypełniony francuskimi książkami i gazetami, gdzie skrzypiała stara podłoga.
Mieszkałam w domu, gdzie każdy miał swój rower i nie ważna była pogoda, bo do pracy wszyscy jeździliśmy rowerami… Holenderski rower... ze starym skórzanym siodełkiem...

Pewnego lata miałam domek z tajemniczym ogrodem, gdzie robiłam zdjęcia wielkim daturom (nazywanym anielskimi trąbami) i gdzie przeczytałam “Opowieści z Narnii”. Było moje pierwsze mieszkanie, w którym z zamian za mieszkanie miałam opiekować się psem, ale… nie zdążyliśmy się spotkać. Tam miałam pierwszy balkon, gdzie czułam się jak mały książę oglądając zachody słońca…

Wszystkie te miejsca zostały we mnie. Zostały filiżanki studenckie, dwie miseczki i widelec, pamięć o nierozpakowanych kartonach i niemożliwości kupienia talerzyków, które bardzo mi się podobały. Teraz nadrabiam…:)

Różnym drogami wracałam do swoich miejsc, które na krótki czas stawały się MOIM domem, ale zawsze wracałam i lubię wracać do domu, bo droga do domu Mamy jest zawsze taka sama. Choć ostatnio za długa…Tam nie zabłądzę i zawsze wiem gdzie rośnie rabarbar.

Bezy
(na dwie duże blachy)

7 białek
250 g drobnego cukru
80 g jasnego trzcinowego cukru ( najlepiej zmielonego)

1. Włącz piekarnik na 140°.
2. Ubij białka na lekko sztywną pianę, następnie partiami – po 2-3 łyżki - dodawaj cukier. Ubijaj do uzyskania gładkiej, błyszczącej piany bez drobinek cukru.
3. Blachę wyłóż papierem do pieczenia i formuj bezy łyżką, bądź włóż jak ja do rękawa cukierniczego i formuj gniazdko. Najpierw narysuj kółko, “zamaluj” dno i utwórz kołnierzyk.
3. Wstaw do piekarnika na 45 min. Po tym czasie wyjmij blachę z piekarnika, ale nie zdejmuj ich, niech wystygną. Jeśli chcesz, aby były bardziej brązowe trzymaj w piekarniku 1 godzinę.

Nadzienie:
500 g zimnej bitej śmietany (z lodówki
300 g rabarbaru
3 czubate łyżki cukru trzcinowego
sok z jednej pomarańczy
łyżka startej skórki z pomarańczy
1/3 galaretki pomarańczowej (truskawkowej…)
pomarańcza i melisa do dekoracji( ewentualnie)

1. Rabarbar ze skórka pomarańczową i z sokiem z pomarańczy zagotuj w garnku, pozwól mus się lekko rozpaść- i dodaj galaretkę. Szybko wymieszaj i odstaw do ostygnięcia.
2. Bitą śmietanę ubij jak zwykle, uważając aby jej nie zważyć.

Montowanie: Na wystudzone bezy nałóż po 1-2 łyżkach bitej śmietany, na to rabarbar, udekoruj pomarańczami i melisą. Jestem przekonana, że wszyscy uwielbiający bezy i rabarbar będą zachwyceni!

Mam nadzieję, że bezy przypadną Wam do gustu, bo białka zawsze z czegoś zostają ( ja już planuję kolejne bezy…), a rabarbar (rzewień, pamiętacie, że tak się nazywa?) wciąż jeszcze jest.

Dobrego tygodnia, Kochani!