Najsmaczniejsza zupa z dyni i "Słodkie życie..."

Swoją pierwszą najlepszą zupę dyniową  jadłam zimą w okolicy Kitzbuehel - austriackiej miejscowości przepełnionej górskim klimatem, która zimą przypomina miasteczka znane  z baśni i bajek. Wokół ośnieżone trzytysięczniki i imponujące lodowce, a w samym mieście drewniano-kamienne domy. Śnieg powyżej ogrodzeń i płotów, białe ulice i chodniki, a restauracje i sklepy przystrojone zapraszającymi światełkami. Wewnątrz drewniane stoły i krzesła, nierzadko kominek i ruszt, na stołach świece i obsługa w regionalnych strojach. Wewnątrz zapachy knedli, specku czy strudla jabłkowego i ciepło tak bardzo potrzebne po nartach, które wtedy wypełnia restaurację jak nigdy…


Poczuliście ten klimat…? Usłyszeliście skrzypiący mróz pod nogami, widzieliście światełka mrugające na górach…? I światła ratraków przygotowujących stok…? Trochę przywołuję zimę, ale nie to jest moim celem, chociaż dziś było pierwsze skrobanie samochodowych szyb… Piszę o tym, bo chcę opowiedzieć o okolicznościach i emocjach, które mi towarzyszyły. Nie mogę czekać, kiedy tyle dyń wokół i chcę podzielić z Wami moją radość z idealnej zupy dyniowej. Długo szukałam tego smaku zapamiętanego, próbowałam go odtworzyć we wszystkich wcześniej robionych zupach dyniowych i wreszcie mi się udało! Ta zupa smakuje jak tamta. Rozgrzewa jak tamta i maluje uśmiech na twarzy jak tamta.

 
  
Najsmaczniejsza zupa z dyni6-8 porcji
 
260g obranej cebuli
1200g obranej dyni Hokkaido
1/4 kostki masła (50g) – 25g do usmażenia cebuli , 25g na koniec
360g jabłek (waga po obraniu)
4 szklanki wody
2 kostki bulionu wegetariańskiego( bez glutaminianu sodu)
3, 5 łyżeczki wędzonej soli Maldon
1/4 startej gałki muszkatołowej

1. W dużym garnku rozpuść masło i usmaż na nim cebule. Później dodaj pokrojoną w kostkę dynię. Zalej wodą, pogotuj jakieś 10 min i dodaj pokrojone jabłko i kostki bulionowe Gotuj do miękkości.
2. Teraz zmiksuj zupę, dodaj sól i gałkę muszkatołową
3. Zupę podawaj z kwaśną śmietaną, olejem dyniowym i uprażonymi pestkami dyni.

Ja podałam ją w lekko podpieczonych wydrążonych dyniach Hokkaido.


Na obiad zupa, a na deser kawa i… książka, którą jestem zauroczona. “Życie w Paryżu” Davida Lebovitza.
Czytam o jego miłości do Paryża i o życiu wśród nieuprzejmych i niegrzecznych Paryżan (w postrzeganiu autora). Wzruszam się kiedy czytam, że obchodzi szesnastą rocznicę oczekiwania na na to, że listonosz zapuka do drzwi i zwróci mu dawno zaginioną ( w czasie przeprowadzki) kolekcję książek kucharskich. Bo któż chciałby stracić autograf Julii Child? Razem z Davidem poznaję jego maleńką kuchnię i czuję co on czuje, bo moja jest prawie jak jego, ale nie ma skosów. Czytam jak uświadomił sobie, że staje się paryżaninem dopiero wtedy, gdy ubrał się szykownie wynosząc…śmieci.  Czytam o ulicznych rozpychaczach i o wpychaniu się do kolejki, o remoncie mieszkania, o pomocy domowej, o wizytach w gabinetach lekarskich, o problemach językowych i wielu innych nieoczywistych sytuacjach, w których znalazł się autor, a które potrafił potraktować z przymrużeniem oka i opisać niezwykle lekkim piórem. Paryskie absurdy mieszają się z aromatem gorącej francuskiej czekolady, której David jest absolutnym miłośnikiem. O swojej pracy i doświadczeniach opowiada ze swadą i humorem. Czasami podnoszę brwi ze zdziwienia, czasami wybucham śmiechem. Bardzo byłam zdumiona i zaskoczona, kiedy okazało się, że po przepisie na brownie z dulche de leche nie ma już więcej ani słowa…
“Życie w Paryżu “ to książka, która rozbawi i narobi apetytu na gorącą czekoladę. “Życie…” to książka, którą chciałam celebrować, ale nie mogłam się doczekać co będzie dalej, więc jest to książka, która za szybko się kończy. Czytając ją przypominam sobie swoją zbyt krótką wizytę w mieście miłości i chcę pojechać tam znów. Bardzo polecam. Tymczasem upiekę davidowe brownie…