Pappa al pomodoro – gęsta zupa pomidorowa z delikatnym charakterem

Jeśli tylko miałam możliwość wybierałam drugie danie. Zupa kojarzyła mi się z czymś zupełnie niepotrzebnym i przewidywalnym. Zatem zupę lekceważyłam, a czasem nawet demonstracyjnie odstawiałam tłumacząc się, że nie jestem aż taka głodna… Mogłam ja nawet gotować dla rodziny i próbować jak smakuje, ale już przy stole omijałam ją szerokim łukiem. Miałam swoje zasady poparte teorią, że od zupy się tyje... Od wszystkiego się tyje, jeśli się nie zna umiaru…, wiadomo, ale wtedy zupa i drugie to już było nieumiarkowanie w jedzeniu… Co innego drugie danie. No…, tutaj już rozsiadałam się wygodnie i z radością wybierałam konkret w postaci ryby, czy kotleta z dodatkiem góry surówek i to była moja obiadowa codzienność – bez wyrzutów sumienia. Normalny nietakiznowugłodnyczłowiek zjadłby zupę, przyznacie. I będziecie mieli rację, ale teorie licealne dotyczące diety miały swoje nienaruszalne prawa.
Smak i aromat zup doceniłam dopiero na studiach. Nawet nie dlatego, że sama sobie musiałam gotować, zdaje się, że właśnie wtedy dietetyczne niepraktyczne teorie zaczęły ulatywać mi z głowy. I dobrze. Teraz nie wyobrażam sobie mojej kuchni bez zup. Doceniam to, że sycą i są bardzo praktyczne, bo raz jeden mogę stanąć przy garnkach, a zupę mogę mieć na cztery dni, albo na 6 w zależności od ilości użytych składników. I wcale nie chodzi tu o to, że przez 6 dni pod rząd uwielbiam jeść tę samą zupę. Nie. Mogę przez dwa, no…, góra trzy, resztę mogę zamrozić. Może to właśnie był argument na studiach za zupami…? Już nie pamiętam, ale bywają takie dni, że pudełeczko zupy wyjęte z zamrażarki ratuje wygłodniały żołądek przyklejający się do kręgosłupa.
Z zupami eksperymentuję, jak ze wszystkim, ale lubię też sprawdzone przepisy. Czasem zadziwiam się ilością pewnych składników i dodaję ich tylko odrobinę, aby sprawdzić jak zachowają się w połączeniu z tym, co już mam w garnku, ale zawsze dążę do odpowiednio wyważonego smaku.

Przepis na zupę Magdaleny de Blassi w książce “Smaki Północnej Italii”, z której najchętniej gotuję, zaskoczył mnie obecnością czerwonego octu winnego. Zredukowałam ilość kilku składników i zrobiłam trochę po swojemu, bo kiedy w ostatniej linijce przeczytałam “1 i 1/2 szklanki octu winnego”, musiałam pozmieniać. I dobrze, ocet i tak jest wyczuwalny, zatem dodawajcie stopniowo, aż Wasz smak się przyzwyczai. Ocet zredukowałam, ale dodałam słonecznik prażony i siemię lniane, które nie były pomysłem Marleny. Wyszło smakowicie i jest co chrupać. Ocet winny w zupie zaskakuje, ale baardzo pasuje. Kromka chleba z masłem, jak wiadomo, nieobowiązkowa, ale dodaje smaku i mocy. Polecam przede wszystkim miłośnikom pomidorów oraz tym, którzy lubią próbować nowości.



Pappa al pomodoro - gęsta zupa pomidorowa
~ 4 porcje

3/4 szklnki olio extra vergina di oliva
2 ząbki czosnku obrane i rozdrobnione(opcjonalnie, robiłam z i bez czosnku, obie wersje w sam raz)
1 duża żółta cebula obrana i posiekana
4 duże, bardzo dojrzałe pomidory, obrane, wypestkowane i posiekane lub puszka (400g) podłużnych pomidorów wraz zalewą, lekko rozgniecionych
4 szklanki bulionu z kostek bez glutaminianu sodu, bądź domowego wołowego, albo tylko woda (nie używaj bulionu z kurczaka)
1 szklanka białego wina
sól morska i świeżo mielony pieprz
2 i pół szklanki chleba z grubo mielonej mąki, podzielonego na małe kawałki
2-3 czubate łyżki słonecznika wcześniej podprażonego na suchej patelni
1 albo1 i 1/2 łyżki podprażonego j.w. siemienia lnianego
1 szklanka świeżo startego sera pecorino
2/3 szklanki liści bazylii, porwanych na kawałki
mniej niż 1/2 szklanki czerwonego octu winnego

1. W dużym garnku podgrzej oliwę i zeszklij cebulę. Dodaj pomidory, bulion (lub wodę), wino, sól i pieprz. Całość doprowadź do wrzenia i gotuj na małym ogniu przez 10 min. Wrzuć do środka kawałki chleba, słonecznik i siemię lniane i gotuj przez dalsze 2 minuty.
2. Zestaw garnek z ognia, dodaj pecorino oraz bazylię i wymieszaj dokładnie. Odstaw zupę na co najmniej 1 godzinę.
3. Dodaj ocet winny, wymieszaj i serwuj w temperaturze pokojowej (intensywnie ciepła, ale nie gorąca też dobra) w głębokich talerzach, skropioną oliwą. Wstawienie zupy do lodówki nieodwracalnie niszczy jej delikatny charakter.

Wszystkiego najsmaczniejszego na dalsze pomidorowe dni!