Morelowy placek z marcepanem i trzysta tysięcy luster…

Wybrać się trzeba wcześnie rano, w czasie kiedy ważki myją swe sny kroplą rosy… Na początku trzeba iść trochę “na palcach” wkradając się w leśny świat, który powoli budzi się do życia. Wybrać się trzeba z koszem, z nożykiem a dzień wcześniej starannie określić godzinę wstawania… Zatem pierwsze “czerwone łebki” wywołują szeroki uśmiech na twarzy i dumnie prężą kapelusiki do zdjęcia. Szukamy dalej…, później znów dalej, a później… jeszcze dalej… Podglądamy poranne pająki i ich misterną przędzę, spotykamy się oko w oko z ważką(podobno ma trzysta tysięcy luster w oku…) nie wiedząc czy zostać tak patrząc i chłonąć jej delikatność, czy szukać dalej…? Zdaje się, że ona już wie…, ona wie, że dzisiaj nic z tego, że przyjdziemy tu innym razem. I rzeczywiście znajdujemy niewiele…, poddajemy się w końcu…, nasze grzybobranie przeradza się wycieczkę. ”Chodź dojedziemy tylko do tych wrzosowisk…”, “Boże, jak tu pięknie…!!!”, “To może na tę rzekę…?” “Ojej, jak tu wąsko, a przecież niedawno (35 lat temu – zapomniała dodać…) tu był taki piękny piaseczek i po jagodach kąpaliśmy się…”, “Słuchaj, a spróbujemy pojechać drogą koło naszego domu(domu dzieciństwa) i stamtąd do tego lasku gdzie zielonki były…?”, “Popatrz, nie ma drogi, jakiś dom tu stoi… No wiecie co…”

I tak z dłońmi lekko pobrudzonymi, butami cokolwiek przemoczonymi, ale za to z sercem odświeżonym widokiem porannej rosy rozmawiamy o wszystkim i o niczym. W uszach wciąż jeszcze energetyczna muzyka ciszy lasu…To jest nasz czas… Czas, który już nigdy się nie powtórzy. Te chwile, które znamy tez są ważne, nawet jeśli o wszystkim…

Wracamy do domu. Planujemy dalsze niedzielne popołudnie…

Zrywamy kwiaty i tak, jak przez całe lato przyglądamy się tańcom rusałek pawików, które spijają nektar z latrii tak zachłannie, jakby właśnie dziś miał się skończyć. Co prawda dni latrii już policzone, może właśnie stąd takie szaleńcze wyścigi…

Później pozostaje juz tylko usiąść do kawy. Do tego kawałek słonecznego ciasta, które bardzo polecam. Nie spodziewałam się, że połączenie drożdżowego i moreli z marcepanem będzie takie zachwycające.

Morelowy placek z marcepanem(źródło:whiteplate/na podstawie przepisu Sary Lewis "The bread book": )

300 g mąki pszennej(użyłam tortowej)
2 łyżki masła
1/4 łyżeczki soli
25 g cukru pudru
1 łyżka mleka w proszku
1 łyżeczka ekstraktu z wanilii (lub cukier waniliowy)
20 g świeżych drożdży (lub 1 łyżeczka suszonych instant)
1 lekko ubite jajko
150 ml wody
Wierzch:
600 g moreli, przepołowić i wypestkować
125 g masy marcepanowej, startej na tarce o grubych oczkach
25 g stopionego masła(użyłam 15)
2 łyżki cukru pudru (zastąpiłam cukrem trzcinowym)
do dekoracji:
płatki migdałów (użyłam słupków)
cukier puder

Mąkę wsypać do dużej miski. Dodać masło i rozgnieść z mąką, by powstały okruchy. Dodać sól, cukier, mleko w proszku, wanilię, drożdże i jajko. Powoli wsypując mąkę, zagnieść ciasto (moje było sprężyste i miękkie).

Ciasto przełożyć do miski, przykryć ściereczką i odstawić do wyrastania na godzinę, powinno podwoić objętość.
Formę do tarty lub tortownicę o średnicy 28(moja miała 26cm). cm posmarować masłem. Przełożyć do niej ciasto. Na wierzch zetrzeć marcepan, następnie ułożyć na nim morele (nacięciem do góry) i odstawić na pół godziny do wyrastania.
Następnie polać masłem(położyłam kawałeczki), posypać cukrem i wstawić do piekarnika nagrzanego do 200 st C. Po 15 minutach zmniejszyć temperaturę do 180 st C, przykryć folią aluminiową i piec kolejne 30-40 minut.
(ja piekłam 20 minut w 200 st C, dopiero wtedy przykryłam folią, zmniejszyłam temp. do 180 st. C i dopiekałam ok. 30 minut).
Po upieczeniu zostawić na 10 minut w formie, następnie posypać migdałami i cukrem pudrem(nie posypywałam).

Smacznego!

Pięknego tygodnia wszystkim zaglądającym do mnie:) Mam nadzieję, że wybaczycie mi moje ciągłe zachwyty nad ogrodem Mamy i wybaczycie mi zdjęcia z niego…