Momo i tiramisu

Bo jak macie oczy, żeby widzieć światło i uszy, żeby słyszeć dźwięki, tak macie również serce, żeby postrzegać nim czas.

(Mistrz Hora)

Zatem pozostając w klimacie myślenia jak to jest z tym czasem, kilka dni temu skończyłam czytać niezwykłą książkę. Bo na nic nie mam czasu, ale na książki zawsze… Skąd? Sama nie wiem… Może jakoś go oszczędzam… Taka historia mogła się wydarzyć tylko wśród pięknych włoskich krajobrazów! Mała, tajemnicza dziewczynka pojawiła się znikąd, postanowiła zamieszkać w ruinach amfiteatru i szybko zdobyła przyjaciół. Była drobniutka i dosyć chuda i mimo najlepszych chęci nie dało się stwierdzić, czy ma lat osiem, czy już dwanaście. “Rozwichrzone czarne jak smoła loki na głowie wyglądały tak, jakby nigdy nie zetknęły się z grzebieniem ani nożyczkami. Miała także bardzo duże, prześliczne i również czarne jak smoła oczy i stopy w tym samym kolorze, gdyż prawie zawsze chodziła boso”. Momo, bo tak miała na imię, została obdarzona niezwykłym darem – dzięki niej ludzie stawali się lepsi. Nigdy nie myślała o sobie, a potrafiła słuchać jak nikt inny. “Naprawdę słuchać potrafi bardzo niewielu ludzi. A sposób, w jaki Momo to robiła, był absolutnie jedyny w swoim rodzaju”( “Jeśli ktoś uważa, że słuchanie to nic szczególnego, to niech spróbuje i przekona się czy też tak dobrze potrafi”…).

Dzieci w jej towarzystwie nie nudziły się nigdy, a najzwyklejsze zabawy stawały się wyjątkowe. Sama Momo była dla wszystkich szczególna i bardzo potrzebna, gdyż w jej towarzystwie “ludzie bezradni albo niezdecydowani nagle dobrze wiedzieli czego chcą. Nieśmiali czuli się swobodni i odważni a nieszczęśliwi i przygnębieni stawali się ufni radośni”…

Niestety piękny świat Momo zostaje zagrożony przez tajemniczych Szarych Panów, którzy podstępnie kradną ludziom wolny czas i radość. Są agentami Kasy Oszczędności Czasu. Ich pierwszą ofiarą staje się fryzjer Fusi.Fryzjer, którego trochę już nudzi jego praca i marzy o tym, aby mieć czas na “prawdziwe życie” . Tak naprawdę lubi to swoje życie i pracę taką, jaka sobie wybrał, ale tak, jak momenty zwątpienia zdarzają się każdemu, tak samo panu Fusi. Agenci wiedzą, że to właśnie jest Ten Moment i potrafią go doskonale wykorzystać… Nie chcielibyśmy nigdy doświadczyć tego, co mu się później zdarzyło…

Tylko Momo jest odporna na działanie agentów. I tylko ona z pomocą tajemniczego Mistrza Hora i żółwicy Kasjopei, może uratować świat przed szarością i wiecznym smutkiem.

" Momo, czyli osobliwa historia o złodziejach czasu i dziecku, które zwróciło ludziom skradziony im czas " - tak brzmiał pierwotny tytuł. Książka naprawdę niezwykła, bo Momo to opowieść nie tylko z duszą, ale i przesłaniem. Jest tu przyjaźń, umiejętność słuchania, jest szacunek i otwartości na innych, ale także mowa o tym, jak posiadanie przedmiotów zamiast służyć zaspokajaniu ludzkich potrzeb, staje się potrzebą samą w sobie (i to najpilniejszą ze wszystkich). Najistotniejszym jednak jest pytanie: czy można oszczędzać czas? I co się dzieje z tym tak usilnie oszczędzanym czasem? Czym procentuje? Czy ludzie, którzy oszczędzają czas wytrwalej od innych, są szczęśliwsi?

Momo to jedna z najpiękniejszych opowieści, jakie kiedykolwiek czytałam.To książka dla tych, którzy zapomnieli, że CZAS jest jednym z najcenniejszych i najłatwiej trwonionych DARÓW. Pokazuje, że nasze największe bogactwo to czas i Przyjaciele .

Książka niby dla dzieci, ale sami ją przeczytajcie – to będzie dla nich największy prezent… Dzieci przecież nie rozumieją, czym jest marnowanie czasu. Ja czytałam ja z przyjemnością, bo nie trzeba być rodzicem, aby dzięki tej treści zyskać nowy wymiar czasu… Nowe TU i TERAZ , bo czasu w żaden sposób nie da się zaoszczędzić. Choćbyśmy nie wiem jak się starali. Tak, jak nie da się wyspać na zapas, nie da się ani jednej książki przeczytać na zapas i nie da się pracować na zapas. Dlatego ja zostaję ze swoim czasem takim, jaki jest próbując robić wszystko tak, aby było mi w nim dobrze, próbując przyjmować go takim, jaki jest, a Wam zostawiam moje tiramisu, które też wydarzyło się we Włoszech… tak, jak historia Momo. I robi się je bardzo szybko – nie stracicie na nie zbyt dużo czasu…;)

Tiramisu (przepis od Mamy Moni)

400 g biszkoptów (najlepiej Vicenzowo)

2 serki mascarpone po 250 g (albo jeden 500g)

4 łyżki cukru pudru

2 białka

3 żółtka

4 łyżki amaretto

kubek zimnej mocnej kawy

Żółtka i cukier wymieszać łyżką( nie mieszaj zbyt długo, tak aby połączyć składniki), dodać mascarpone. Białka ubić na sztywną pianą i dodać do wcześniej wymieszanej masy. Kawę połączyć z amaretto. Biszkopty szybko(chodzi o to aby nie były zbytnio nasączone, bo całość wyjdzie za mokra) namaczać w kawie amaretto i ułożyć w szklanym naczyniu. Na ciasteczka wyłożyć połowę kremu. Następnie kolejna warstwę biszkoptów nasączoną kawą amaretto. Zakończyć warstwą kremu. Całość posypać kakao. Schłodzić – podawać z uśmiechem:)

Pięknego weekendu, Moim Mili!

"Momo" Michael Ende

Wyd. Znak
Kraków 2010