Wodne dziecko i pieczona czerwona marchewka

Dawno temu, kiedy byłam jeszcze małą rozbrykaną dziewczynką, której wszędzie było pełno… lato miało kolor zielono – niebieski. Było brzozą szumiącą i trzciną szeleszczącą zamiennie nad jeziorami Pile albo Śmiadowo. Było strachem przed rakami, które mogą “dziabnąć” mnie w palec…, a raków wtedy jeszcze było, oj było… Miało też smak wody z jeziora oraz kanapek jedzonych po wyjściu z wody dopiero wtedy, kiedy po kilkukrotnym nawoływaniu i proszeniu, abym wreszcie przyszła coś zjeść, przylatywałam rozdygotana trzęsąc się jak galareta. A w wodzie zawsze było jeszcze tyle do zobaczenia… Lodowatymi paluszkami chwytałam kanapkę z mięskiem z obiadu okraszoną pokrojonym małosolnym ogórkiem i z zachwytem oglądałam swoje pomarszczone palce. Ze spadającym ręcznikiem na ramionach, w jednej ręce trzymając kanapkę, oglądałam to dziwne zjawisko na rękach, które znikało tak szybko, jak szybko robiło mi się cieplej.



Co roku moje lato miało też smak lodów Bambino ‘ciąganych’ ze sklepiku na miejskiej plaży w Wałczu. Dziadek rozłożony w cieniu po dużym drzewem hojnie wyciągał jakieś 2, czy trzy złote, a ja biegałam po lody dla niego i dla siebie. Zmrożona czekolada, która chrupała znikając w moich ustac. Chociaż kto wie.., to był raczej wyrób czekoladopodobny zważywszy na początek lat 80-tych.
Któreś z tamtych wakacji miały też smak wody z jeziora Raduń. Bo wtedy właśnie “chłopacy” wrzucili mnie do wody i… nauczyłam się pływać. Jakoś samo przyszło… Rozpaczliwie machałam rękami i nogami, a później zobaczyłam, że jak tylko zaczynam machać spokojnie, utrzymuję się na wodzie. Ależ miałam satysfakcję. I radość, że oto i ja teraz już UMIEM PŁYWAĆ i NIC mi nie mogą zrobić...



Był też taki czas, kiedy lato pachniało sosnami, suchą ściółką leśną, kurkami (zbieranymi w trakcie ‘plażingu’) i wodą z rzeki na poligonie. A to jest szczególny zapach. Razem z rodzicami jeździliśmy w okolice Nadarzyc (koło Bornego Sulinowa) nad rzekę, w miejsce, gdzie kiedyś Niemcy wybudowali niewielką elektrownię wodną. Elektrownia już nie działała, ale rzeka w jednym miejscu była wyjątkowa szeroka. Na jednym brzegu rozkładaliśmy koce i ręczniki, drugi był stromy porośnięty bardzo wysokimi świerkami. Do konara jednego z nich ktoś przywiązał grubą linę, zakończył ją poprzecznie poprowadzonym kołkiem i dzięki temu my, dzieciaki, mieliśmy zabawę. Najpierw jednak trzeba było przepłynąć rzekę, później wspiąć się na wysoki kamień ustawiony centralnie nad liną, dosięgnąć kołka i uważnie, trzymając linę z kołkiem wejść na stromy zalesiony brzeg. Teraz już tylko MOCNO chwycić kołek, wyprostować ręce w górę, zamachnąć się całym ciałem w przód, w stronę rzeki, puścić nogi, i... lecieć w powietrzu mając całą rzekę i  naszą ‘plażę’ pod sobą. A sie było wtedy panią świata... Teraz pozostawało puścić kołek i (zatykając jedną ręką nos) wpaść prosto w miękka wodę rzeki… A później wrócić na ten sam brzeg i powtórzyć całą operację od nowa.



Teraz nadal wodne dziecko ze mnie, ale lato nie smakuje już wodą z jeziora, choć baardzo za nią tęsknię...
Teraz, kiedy upały, moje lato smakuje pieczonymi warzywami, o których ostatnio też było. Teraz, po raz pierwszy smakuje czerwoną marchewką, którą posiałam w mamy ogrodzie. Na surowo smakuje podobnie jak pomarańczowa, choć odrobinę ziemiście. Po upieczeniu ma smak pietruszkowo- marchewkowy, bo jest mniej słodka niż jej pomarańczowa kuzynka* wyhodowana przez Holendrów dopiero w XVII w.

Do marchewki dołączyłam świeżutkie buraczki, ale te potrzebowały więcej czasu, aby ich miękka słodycz mogła mnie zachwycić. Marchewka, w większej ilości, może być samodzielnym daniem w towarzystwie koziego serka, jak dla mnie, albo dodatkiem do obiadu. Jeśli to możliwe użyjcie soli wędzonej, zwykła marchewka w jej towarzystwie staje się wyjątkowo smakowita. W każdym razie ja się zajadałam - jak to mówią krótko mówiąc że tak powiem.


Pieczona młoda marchewka

marchewka
oliva z olivek
sól wędzona (albo kamienna)

1. Marchewkę oczyść – najlepiej "’szorowaczkiem” czy ‘drapakiem’.
2. Piekarnik włącz na 200°C.
3. Ułóż marchewkę na blasze i używając pędzelka posmaruj olivą. Dość obficie posyp solą  i wstaw do piekarnika na 15 min. (buraczkom daj 25 min.)
4. Podawaj z kozim, albo kanapkowym twarożkiem, albo jako dodatek do dania.


* mamy też odmianę biała i żółtą (informacja ze wspaniałego bloga o roślinach: Zapuść korzenie, rozwiń liście)